Świdrowiec gambijski

Świdrowiec gambijski
Ilustracja
Świdrowce (Trypanosoma sp.) widoczne
w rozmazie krwi pacjenta chorego
na śpiączkę afrykańską
Systematyka
Domena

eukarionty

Supergrupa

Excavata

Typ

Euglenozoa

Gromada

kinetoplastydy

Rząd

Trypanosomatida

Rodzina

świdrowce

Rodzaj

świdrowiec

Gatunek

świdrowiec gambijski

Nazwa systematyczna
Trypanosoma gambiense
Dutton, 1902
Synonimy
  • Trypanosoma ugandense Castellani, 1903[1]
  • Trypanosoma castellanii Kruse, 1903[1]
  • Trypanosoma hominis Manson, 1903[1]
  • Trypanosoma fordii Maxwell-Adams, 1903[1]
  • Trypanosoma nepveui Sambon, 1903[1]
  • Trypanosoma tullochii Minichin,1907[1]
  • Trypanosoma rovumense Beck and Weck, 1913[1]
  • Trypanosoma nigeriense Macfie, 1913[1]
  • Castellanella gambiense (Dutton, 1902) Chalmers, 1918[1]

Świdrowiec gambijski (Trypanosoma gambiense lub Trypanosoma brucei gambiense) – kinetoplastyd należący do królestwa protista. Osiąga wielkość 15–35 μm[2]. Występuje w środkowej i zachodniej Afryce.

Pasożytuje we krwi, chłonce i płynie mózgowo-rdzeniowym człowieka w postaci trypomastigota. Występuje także w postaci amastigota, jednak tylko w organizmie wektora, czyli muchy tse-tse. Rezerwuarem są zarażeni ludzie, rzadziej antylopy, świnie, bydło, owce i kozy. Postać trypomastigota jest wrzecionowata, w osoczu krwi tworzy postacie krótkie, szerokie, z krótką wicią oraz długie, wąskie, z długą wicią wolną, układające się w kształt litery V, C, lub S. Niewielki kinetoplast położony na końcu ciała[3]. Porusza się za pomocą wici, która tworzy falującą błonę długości komórki. Trypomastigota rozmnaża się przez podział podłużny, rozpoczynający się od podziału kinetosomu i jądra. Zarażenie następuje przez skórę. Wywołuje u ludzi śpiączkę afrykańską, jest przenoszony przez muchy z rodzaju tse-tse takie jak: Glossina fuscipes, Glossina palpalis, Glossina tachinoides.

Objawy zakażenia

  • gorączka
  • powiększenie węzłów szyjnych (tworzy się trójkąt Winterbottoma)
  • pobudliwość

W drugim stadium choroby:

  • zaburzenia psychiczne
  • okresy pobudzenia z okresami śpiączki i apatii

Nieleczona choroba prowadzi do śmierci.

Profilaktyka

  • higiena osobista
  • zwalczanie much tse-tse
  • wczesne wykrywanie i leczenie choroby

Zobacz też

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 Feline clinical parasitology. s. 62.
  2. ↑ Świat zwierząt. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1983, s. 48. ISBN 83-09-00747-7.
  3. ↑ Alicja. Buczek: Atlas pasożytów człowieka. Lublin: Koliber, 2005, s. 28. ISBN 83-921869-6-6.

Bibliografia

  • „Zarys parazytologii lekarskiej” R.Kadłubowski, Warszawa 1988
  • Протисты.Руководство по зоологии ч.1. Санкт Петербург: Наука, 2000. ISBN 5-02-025864-4.
  • Dwight D. Bowman: Feline clinical parasitology. Ames: Iowa State University Press, 2002. ISBN 0-8138-0333-0.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.