9A39
.jpg) Pojazd 9A39M1 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Typ pojazdu |
pojazd załadowczo-startowy |
| Trakcja | |
| Załoga |
3 |
| Historia | |
| Prototypy |
1977 |
| Egzemplarze |
ok. 200 |
| Dane techniczne | |
| Silnik |
W-46-2S1 |
| Transmisja |
gąsiennicowa |
| Długość |
9,960 m |
| Szerokość |
3,316 m |
| Wysokość |
3,80 m |
| Prześwit |
0,45 m |
| Masa |
35 500 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość |
65 km/h |
| Zasięg pojazdu |
500 km |
| Pokonywanie przeszkód | |
| Brody (głęb.) |
1 m |
| Rowy (szer.) |
1,50 m |
| Kąt podjazdu |
35° |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 8 x rakiet ziemia-powietrze 9M38 lub 12 rakiet 9M317M | |
| Użytkownicy | |
 Niebieski – aktualni, czerwony – byli | |
9А39 – pojazd załadowczo-startowy systemu rakietowego 9K37 Buk służący do przewozu rakiet ziemia-powietrze i przeładowywania ich na wyrzutnię 9A310.
Historia
Doświadczenia związane z wykorzystaniem zestawu 2K12 Kub wykazały, że mobilność pojazdów załadowczo-startowych na podwoziach kołowych Ził-131 jest ograniczona siecią drogową[1]. Nowy pojazd załadowczo-startowy został opracowany w ramach drugiego etapu rozwoju systemu Buk, został osadzony na podwoziu GM-577 o trakcji gąsienicowej. Służy do transportu ośmiu rakiet 9M38, ma możliwość wystrzelenia czterech z nich. Pobranie ośmiu rakiet na 9A39 zajmuje obsłudze 26 minut[2].
Opracowana koncepcja całościowa systemu zakładała, że w skład dywizjonu rakiet Buk wchodziły trzy pojazdy 9A39 (po jednym na każdą baterię złożoną z dwóch pojazdów załadowczo-startowych 9A310)[3]. Zastosowane w pojeździe rozwiązania zapewniały przeładowanie pełnego zestawu rakiet z 9A39 na 9A310 w ciągu 12 minut[4].
.jpg)
Prace rozwojowe systemu Buk zaskutkowały również opracowaniem zmodernizowanego pojazdu załadowczo-startowego, który otrzymał oznaczenie 9A39M1. W tej wersji transportuje osiem pocisków 9M317 o masie ponad 700 kg każdy. Całość systemu został przyjęta na uzbrojenie Armii Radzieckiej w 1983 r.[5] Kolejne zmiany w konstrukcji pojazdu załadowczego wprowadzono w ramach modernizacji przeprowadzonych w 2008 r. Nowa konstrukcja otrzymała oznaczenie 9A316, jej czteroosobowa załoga zapewnia możliwość przeładowania rakiet na pojazd ogniowy w ciągu 15 minut[6].
Doświadczenia z operacji NATO w 1999 r. nad Federalną Republiką Jugosławii oraz z przebiegu drugiej wojny w Zatoce Perskiej spowodowały kolejną modernizację systemu Buk[7]. Na zunifikowanym podwoziu GM-5969 opracowano nową wersję platformy załadowczo-startowej, która otrzymała oznaczenie 9A316M. Pojazd został dostosowany do przenoszenia 12 rakiet 9M317M w kontenerach transportowo-startowych. W przeciwieństwie do poprzednich wersji 9A316M ma możliwość wystrzelenia wszystkich załadowanych na niego rakiet[8].
Przypisy
- ↑ Nowa Technika Wojskowa 2020 ↓, s. 50.
- ↑ Николай, Гуринович 2001 ↓, s. 244.
- ↑ Николай, Гуринович 2001 ↓, s. 247.
- ↑ Nowa Technika Wojskowa 2020 ↓, s. 52.
- ↑ Nowa Technika Wojskowa 2020 ↓, s. 53.
- ↑ Nowa Technika Wojskowa 2020 ↓, s. 54.
- ↑ Николай, Гуринович 2001 ↓, s. 250.
- ↑ Nowa Technika Wojskowa 2020 ↓, s. 55.
Bibliografia
- Marek Depczyński. Rakietowy zestaw przeciwlotniczy 9K37 Buk i jego modyfikacje. „Nowa Technika Wojskowa”. 10/2020, październik 2020. Warszawa: Magnum X Sp. z o.o.. ISSN 1230-1655. OCLC 1424027818.
- Василии Яковлевич Николай, Александр Леонидович Гуринович: Зенитные ракетные комплексы. Минск: «Издательство "Белорусский Дом печати"», 2001.