Ałunit
 Ałunit | |
| Właściwości chemiczne i fizyczne | |
| Skład chemiczny |
zasadowy siarczan potasu i glinu KAl3[(OH)6/(SO4)2] |
|---|---|
| Twardość w skali Mohsa |
3,5 – 4[1] |
| Przełam |
muszlowy lub nierówny |
| Łupliwość |
niewyraźna |
| Gęstość |
2,6 – 2,9 g/cm³[1] |
| Właściwości optyczne | |
| Barwa |
biała, szara, żółtawa, czerwona |
| Rysa |
biała |
| Połysk |
szklisty |
Ałunit (kamień ałunowy) – minerał, hydroksosiarczan glinu i potasu KAl3[(OH)6/(SO4)2][1]. Nazwa pochodzi od łac. Alunit (alumen) lub franc. alun = ałun, ponieważ z minerału tego otrzymuje się ałun.
Właściwości
Minerał kruchy, przeświecający. Tworzy niewielkie kryształy izometryczne, krystalizuje w układzie trygonalnym[1]. Występuje w skupieniach ziarnistych, zbitych, ziemistych i włóknistych.
Występowanie
Tworzy się w wyniku procesów powulkanicznych. Stanowi produkt przeobrażeń skaleni potasowych[1]. Spotykany jest w postaci żył wśród skał łupkowych. Występuje z haloizytem, kaolinitem i rudami złota.
Miejsca występowania: Włochy – Toskania, USA – Nevada, Kolorado, Utah, Australia – Nowa Południowa Walia, Azerbejdżan, Hiszpania, Grecja, Francja.
W Polsce występuje w Sudetach w okolicach Nowej Rudy.
Zastosowanie
Ważny surowiec do produkcji nawozów potasowych, ałunu – stosowanego przy produkcji papieru, w przemyśle chemicznym, farbiarskim – utrwalanie barwników, w medycynie – powstrzymywanie krwawienia. Kamień kolekcjonerski.