Agostino Chigi
 Agostino Chigi na anonimowym portrecie z XVI wieku | |
| Data i miejsce urodzenia |
1466 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1520 |
| Zawód, zajęcie |
bankier, mecenas sztuki |
Agostino Chigi (zwany Wspaniałym, ur. 1466 w Sienie, zm. 1520 w Rzymie[1]) – włoski bankier i mecenas sztuki.
Życiorys
Pochodził z Sieny, jego rodzina zajmowała się handlem zbożem i bankowością. Agostino Chigi stał się najbogatszym kupcem Europy za sprawą uzyskania monopolu na dzierżawę kopalń ałunu, wykorzystywanego do wyprawiania skór i barwienia tkanin[2]. Utrzymywał kontakty handlowe z miastami-państwami Półwyspu Apenińskiego, Konstantynopolem i Niderlandami[3]. Po zamieszkaniu w Rzymie był bankierem papieży: Aleksandra VI, Juliusza II i Leona X[4]. Za sprawą Juliusza II Chigi uzyskał prawo posługiwania się herbem rodziny Della Rovere oraz tytuł księcia palatyńskigo[5]. W latach 1509–1512 wybudował willę, znaną jako Villa Farnesina Za sprawą prowadzenia wystawnego trybu życia był nazywany Wspaniałym[6].
Dla Agostina Chigiego pracowali: Rafael Santi, Sebastiano del Piombo, Giulio Romano, Giovanni Antonio Bazzi i Baldassare Peruzzi, utrzymywał kontakt również z weneckimi twórcami[4][7]. Sebastiano del Piombo trafił do Rzymu za sprawą polecenia Chigiego[8]. Na zlecenie Chigiego Baldassare Peruzzi zaprojektował Villę Farnesina, a w 1511 roku Rafael Santi, Sebastiano del Piombo oraz Peruzzi namalowali we wnętrzach wilii freski[9][10]. Pędzla Rafaela był Triumf Galatei, Sebastiana del Piombo Polifem, a Peruzziego Horoskop Agostina Chigiego[10][11]. W następnych latach Chigi zlecił Rafaelowi udekorowanie kaplic rodzinnych w kościołach Santa Maria del Popolo i Santa Maria della Pace w Rzymie[12].
W 1512 roku ożenił się z Francescą Ordeachii, wcześniej bezskutecznie starał się zawrzeć związek małżeński z Małgorzatą, córką Franciszka II Gonzagi, władcy Mantui[13]. Ponadto Chigi utrzymywał romans z rzymską kurtyzaną Imperią Cognati[14]. Po zawarciu związku małżeńskiego z Francescą Ordeachii Imperia popełniła samobójstwo[15].
Przypisy
- ↑ Girardi 2006 ↓, s. 137.
- ↑ Ristujczina 2020 ↓, s. 230.
- ↑ Ristujczina 2020 ↓, s. 230–231.
- 1 2 Ristujczina 2020 ↓, s. 231.
- ↑ Girardi 2006 ↓, s. 80.
- ↑ Girardi 2006 ↓, s. 76.
- ↑ Girardi 2006 ↓, s. 53, 74.
- ↑ Girardi 2006 ↓, s. 74.
- ↑ Girardi 2006 ↓, s. 53, 76.
- 1 2 Ristujczina 2020 ↓, s. 232.
- ↑ Girardi 2006 ↓, s. 53.
- ↑ Ristujczina 2020 ↓, s. 236.
- ↑ Ristujczina 2020 ↓, s. 236–237.
- ↑ Ristujczina 2020 ↓, s. 232, 237.
- ↑ Ristujczina 2020 ↓, s. 237.
Bibliografia
- Monica Girardi, KLASYCY SZTUKI. Rafael, Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 2006, ISBN 978-83-60529-00-3.
- Luba Ristujczina, Rafael Santi, Bielsko-Biała: Dragon, 2020, ISBN 978-83-8172-638-2.