Al Tinney
 | |
| Imię i nazwisko |
Allen Tinney |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
28 maja 1921 |
| Data i miejsce śmierci |
11 grudnia 2002 |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Zespoły | |
| The Jive Bombers | |
Allen Tinney (ur. 28 maja 1921 w Ansonii, zm. 11 grudnia 2002 w Buffalo)[1] – afroamerykański pianista, kompozytor i bandlider jazzowy.
Życiorys
Wychował się w Greenwich Village i Harlemie w Nowym Jorku. Już jako czternastolatek pojawił się na scenie. W 1935 został przyjęty do obsady i występował w przedstawieniach pierwszej inscenizacji opery Porgy and Bess Georgea Gershwina[2]. Później – od 1939 do 1943 – prowadził zespół w klubie Monroe’s (Clark Monroe’s Uptown House)[3]. Grali w nim m.in. współtwórcy stylu bebop: saksofonista Charlie Parker i perkusista Max Roach, oraz trębacze: Benny Harris, George Treadwell i Victor Coulsen. Był wpływowym pianistą bebopowym, którego grą inspirowali się m.in. Bud Powell, George Wallington, Al Haig i Duke Jordan.
W styczniu 1943 został powołany do U.S. Army. W wojsku, gdzie utrzymywała się jeszcze segregacja rasowa, prowadził orkiestrę marszową, złożoną z Afroamerykanów. W 1946 w stopniu sierżanta zakończył służbę. Powrócił do Nowego Jorku, żeby skonstatować, iż większość jego kolegów–muzyków uzależniła się od narkotyków[3]. Porzucił więc kręgi bebopowe i związał się z innym środowiskiem muzycznym. Na początku lat 50. został członkiem grupy rhythmandbluesowej The Jive Bombers, w której grał na fortepianie i śpiewał. W 1957 zespół wylansował przebój Bad Boy[3].
W 1968 przeniósł się do Buffalo. Grał lokalnie jazz i sporadycznie muzykę poważną[3]. Uczestniczył też w programie muzycznym więzienia stanowego. Ponadto wykładał na Uniwersytecie w Buffalo (SUNY}, na którym otrzymał w 1999 doktorat honorowy[2]. W 2000 nagrał płytę z wokalistką Peggy Farrell i swoim triem. Album pt. Peg & Al wydała mała, lokalna wytwórnia Border City Records[4]. Po śmierci w 1990 żony, Lillie, na resztę życia związał się z Farrell[3]. Regularnie występował z nią w miejscowym Colored Musicians Club oraz udzielał się społecznie w działaniach artystyczno–muzycznych miasta.
Zmarł w Buffalo General Hospital[3]. Został pochowany na cmentarzu Mount Hope w miejscowości West Seneca w stanie Nowy Jork[2]. Miał 81 lat. Pozostawił po sobie dwie córki: Angelę i Andreę[3].
Wybrana dyskografia
- 2000 Peg & Al – Al Tinney Trio with Peggy Farrell (Border City Records)
Jako sideman
- 1957 Charley Christian – jazz immortal/Dizzy Gillespie – 1941 • After Hours • Monroe’s Harlem Mintons (Esoteric Records)
- 2001 Charlie Christian – Radioland 1939–1941 (Fuel) – kompilacja
- Z The Jive Bombers
- 1984 Bad Boy – The Jive Bombers (Savoy)
Zestawienie wg dat wydania płyt
Przypisy
Bibliografia
- Allen Tinney, uncrownedcommunitybuilders.com
- Al Tinney Dies, JazzTimes