Albert Kordecki
| rotmistrz | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
13 lutego 1918 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1918 |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca pułku kawalerii |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  _as_used_for_Signum_Laudis.gif){kind=small} | |
Albert Kordecki (ur. 22 lipca 1867 w Ploeszti, zm. 13 lutego 1918 w Korczynie) – rotmistrz Legionów Polskich.
Życiorys
Albert Kordecki urodził się 22 lipca 1867 roku w Ploeszti, w Rumunii, w rodzinie Alfreda i Flory. Był członkiem Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”.
Po wybuchu I wojny wstąpił do Legionów. Tutaj przydzielono go do Legionu Wschodniego, gdzie został dowódcą szwadronu kawalerii. 21 września 1914, po rozwiązaniu Legionu, Albert Kordecki powrócił do rezerwy. W październiku dołączył jednak do jednostek Legionów Polskich walczących u boku Austriaków w Karpatach. Objął dowództwo szkoły rekrutów. Po wyszkoleniu dwóch plutonów jazdy, z trzecim sam udał się na linię frontu. Został przydzielony do 3 szwadronu pod dowództwem Jana Dunina-Brzezińskiego. 27 stycznia 1915 Kordecki został awansowany do stopnia porucznika kawalerii. W walkach nad Prutem prowadzony przez Kordeckiego patrol złożony z 25 ludzi zaatakował szwadron dragonów, przedarł się przez linie rosyjskie i zdobył ważne informacje o rozmieszczeniu wroga. W czasie patrolu poległ tylko jeden ułan – Jaworski. Za ten czyn Albert Kordecki został odznaczony Signum Laudis.
Po śmierci rotmistrza Zbigniewa Dunin-Wąsowicza w szarży pod Rokitną, Kordecki objął dowództwo dywizjonu kawalerii II Brygady, składającego się wówczas z 2 i 3 Szwadronu. Ze względu na stan zdrowia (reumatyzm) został przeniesiony na stanowisko komendanta kadry kawalerii w Kowlu. Następnie był dowódcą Kursu Wyszkolenia Kawalerii w Mińsku Mazowieckim. 1 kwietnia 1916 został awansowany do stopnia rotmistrza kawalerii. Po kryzysie przysięgowym służył w Polskim Korpusie Posiłkowym. 10 sierpnia 1917 roku dowódca Legionów Polskich powierzył mu dowództwo 1 pułku ułanów Legionów Polskich[1]. Przebył jesienno-zimową kampanię na Bukowinie.
13 lutego 1918 Albert Kordecki wraz z porucznikami Borkowskim i A. Romerem wracali nocą wozem z przyjęcia w I dywizjonie. W okolicach Korczyna woźnica zgubił drogę i wóz osunął się w jar Stryja. Kordecki uderzył głową w kamień i zginął na miejscu.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5398 – pośmiertnie 17 maja 1922[2][3]
- Krzyż Niepodległości – pośmiertnie 22 grudnia 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[4]
Przypisy
- ↑ Odprawy Komendy Legionów Polskich, Centralne Archiwum Wojskowe, sygn. I.120.1.295b, s. 518 .
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 stycznia 1923, s. 33.
- ↑ Albert Kordecki. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.53-4458 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-08-14].
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 296, poz. 391.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
- Wiktor Krzysztof. Cygan: Słownik biograficzny oficerów Legionów Polskich. Warszawa: "Gryf", 1992, s. 52–53. ISBN 83-85209-08-5.
- Wacław Lipiński: Walka zbrojna o niepodległość Polski w latach 1905–1918. Warszawa: "Wolumen" (przedruk z 1935 roku), 1990. ISBN 83-85218-00-9.
- Stanisław Jan. Rostworowski: Nie tylko Pierwsza Brygada (1914–1918) – Z Legionami na bój. Warszawa: P. W. EGROS – Oficyna Wydawnicza, 1993, s. 221–223. ISBN 83-85253-05-X.
- Tadeusz Kasprzycki: Kartki z dziennika oficera I Brygady. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1934.