Albin Olejnik

Albin Olejnik
kapitan artylerii kapitan artylerii
Data i miejsce urodzenia

1 marca 1894
Kołodziejówka

Data i miejsce śmierci

20–22 kwietnia 1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

1 pociąg pancerny

Stanowiska

dowódca pociągu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939 Medal Waleczności (Austro-Węgry) Medal Waleczności (Austro-Węgry) Medal Waleczności (Austro-Węgry) Krzyż Wojskowy Karola

Albin Olejnik (ur. 1 marca 1894 w Kołodziejówce, zm. 20–22 kwietnia 1940 w Katyniu) – kapitan artylerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej[1].

Życiorys

Urodził się we wsi Kołodziejówka, w ówczesnym powiecie skałackim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Michała i Marii z Tomczuków[2]. 28 czerwca 1914, po zdanym egzaminie dojrzałości, zakończył naukę w klasie VIIIa c. k. Wyższego Gimnazjum I z językiem wykładowym polskim w Tarnopolu[3]. Student prawa[2].

W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarskiej i królewskiej Armii. Jego oddziałem macierzystym był 12 pułk artylerii polowej[4]. Na stopień podporucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 lutego 1918 w korpusie oficerów artylerii polowej i górskiej[5].

W 1918 wstąpił do Wojska Polskiego. Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Służył w 6 pułku artylerii polowej[2]. Za walki w szeregach 6 pap otrzymał Krzyż Walecznych[6]. 19 stycznia 1921 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu porucznika artylerii z „grupy byłej armii austro-węgierskiej”[7]. W 1921 ukończył kurs dowódców dywizjonów w Toruniu[2]. W 1923 w służył w 9 pułku artylerii polowej[8]. W 1924 jako oficer nadetatowy 9 pap został przeniesiony do 2 dywizjonu pociągów pancernych. 31 marca 1924 prezydent RP nadał mu stopień kapitana ze starszeństwem z dnia 1 lipca 1923 i 32. lokatą w korpusie oficerów artylerii[9]. W kwietniu 1928 został przeniesiony z 9 pułku artylerii polowej do 2 dywizjonu pociągów pancernych[10]. W 1931 był dowódcą 1 pociągu pancernego[2]. W 1934 będąc oficerem 2 dywizjonu pociągów pancernych został „zwolniony z zajmowanych stanowisk z pozostawieniem bez przynależności służbowej z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy” Okręgu Korpusu Nr V[11]. Z dniem 31 lipca tego roku został przeniesiony w stan spoczynku[12].

Po zwolnieniu z wojska pracował w starostwie powiatowym Biała Podlaska w wydziale wojskowym[13]. W przededniu wojny został zmobilizowany. 18 września 1939 podczas ewakuacji urzędów z wojskową dokumentacją do Rumunii został wzięty do niewoli w okolicach Skałatu. Początkowo przetrzymywany w Starobielsku (skąd rodzina otrzymała kartę pocztową) a następnie przewieziony do Kozielska. Według stanu z grudnia 1939 był jeńcem kozielskiego obozu. Z Kozielska rodzina otrzymała dwie karty pocztowe. Między 19 a 21 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD[13] – lista wywózkowa 036/4 poz 28, nr akt 4783[14] z 16 kwietnia 1940[13]. Został zamordowany między 20 a 22 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim[13]. Zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943 wpis w księdze czynności z 4 maja 1943. Figuruje liście AM-189-880 i Komisji Technicznej PCK GARF-21-0880.[15]. Przy szczątkach Olejnika w mundurze oficerskim znaleziono: trzy karty pocztowe, zaświadczenie o szczepieniach obozowych i medalik[16][17]. Krewni w 1947 i 1967 poszukiwali informacji przez Biuro Informacji i Badań Polskiego Czerwonego Krzyża w Warszawie.

Był żonaty z Olgą z Kuchtów, z którą miał synów Zdzisława i Jerzego[2].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[18]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i Odznaczenia

austro-węgierskie

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Tucholski 1991 ↓, s. 180.
  2. 1 2 3 4 5 6 7 8 Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 444.
  3. ↑ Sprawozdanie 1914 ↓, s. 74, 90.
  4. 1 2 3 4 5 Ranglisten 1918 ↓, s. 1149.
  5. ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 1120.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 26 stycznia 1922, s. 72.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 15 stycznia 1921, s. 143.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 731.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924, s. 175.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928, s. 148.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 30 marca 1934, s. 135.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934, s. 282.
  13. 1 2 3 4 Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 554.
  14. ↑ Tucholski 1991 ↓, s. 695.
  15. ↑ Listy katyńskie w zasobie Archiwum Państwowego w Lublinie – Archiwum Państwowe w Lublinie [online] [dostęp 2019-03-24] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-07] (pol.).
  16. ↑ Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943, s.189.
  17. ↑ Listy katyńskie w zasobie Archiwum Państwowego w Lublinie – Archiwum Państwowe w Lublinie [online] [dostęp 2019-05-06] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-07] (pol.).
  18. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  19. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 186.
  20. ↑ Zarządzenie Ministra Spraw Wojskowych Nr 1/86 w sprawie nadania odznaki pamiątkowej „Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939”. „Dziennik Ustaw RP”. 2, s. 30, 1986-04-10. Londyn: Minister Sprawiedliwości..
  21. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 11 listopada 1933, s. 297.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.