Aleksander Krasuski
 | |
 podporucznik lekarz | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
Aleksander Stanisław Krasuski (ur. 3 maja 1890 w Warszawie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – polski lekarz, doktor medycyny[1], historyk medycyny, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Syn Alojzego i Gabrieli z Kaczorowskich. Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego (1918)[1], uczeń Marcelego Handelsmana, doktorat pod kierunkiem Stefana Czarnkowskiego w 1935 (wydana w 1946). Pracę habilitacyjną poświęcił historii dżumy w Polsce, rękopis zaginął w czasie wojny.
Uczestnik jako ochotnik w wojnie polsko-bolszewickiej, w stopniu podporucznika, pod-lekarza[1]. Od 1926 w pospolitym ruszeniu[1]. W czasie kampanii wrześniowej 1939 był w kadrze 1 Szpitala Okręgowego[1]. Po agresji ZSRR na Polskę w nieznanych okolicznościach wzięty do niewoli sowieckiej i przewieziony do obozu w Starobielsku[1]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie[2] i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach[1], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[3]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, pod poz. 1729[1].
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień porucznika[4][5][6]. Awans został ogłoszony 10 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[7][8][9].
Wybrane publikacje
- Fenina a salicyl, salol, aspiryna w leczeniu ostrego goścca stawowego i innych chorób gorączkowych, Poznań 1928.
- Bernardino Ramazzini jako twórca nauki o chorobach zawodowych i jego wpływ na medycynę polską na przełomie XVIII i XIX wieku, Warszawa 1934.
- Zarys historyczny leczenia morzem i jego leczenia społecznego, Warszawa 1935.
- Na co chorowano i jak się leczono w dobrach magnatów polskich w końcu 18-go wieku, Warszawa 1936.
- Zarys historyczny talassoterapii, Warszawa 1937.
Zobacz też
Przypisy
- 1 2 3 4 5 6 7 8 Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 261.
- ↑ Ryszard Wryk, Straty osobowe Polskiego Związku Sportowego w latach II wojny światowej 1939-1945, Wydawnictwo Naukowe UAM, Poznań, 1991, s. 59, ISBN 83-232-0356-3
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
- ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 172 [dostęp 2024-10-29] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2024-09-17] (pol.).
- ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
- ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 2024-08-28] (pol.).
- ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
Bibliografia
- Hanna Górska, Krasuski Aleksander Stanisław [w:] Słownik historyków polskich, red. Maria Prosińska-Jackl, Warszawa 1994, s. 261.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
Linki zewnętrzne
- Publikacje Aleksandra Krasuskiego w bibliotece Polona