Aleksy Nehring
 Aleksy Nehring pomiędzy 1914 a 1916 | |
 podporucznik | |
| Data i miejsce urodzenia |
6 grudnia 1891 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
4 lipca 1916 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1916 |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  _BAR.svg.png){kind=small} | |
Aleksy Nehring (ur. 6 grudnia 1891 w Petersburgu, zm. 4 lipca 1916 pod Kościuchnówką) – podporucznik Legionów Polskich, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się 6 grudnia 1891 w Petersburgu, w rodzinie Józefa i Aleksandry z Kloppenburgów[1]. Ojciec był z wykształcenia i zawodu inżynierem, pochodzącym z rodziny ziemiańskiej ziemi płockiej, a matka była córką Piotra Kloppenburga, Estończyka, doktora medycyny. W 1893 wyjechał do Białegostoku, gdzie ojciec otrzymał posadę dyrektora wodociągów miejskich. Ukończył sześć klas w miejscowej szkole realnej. W 1906 wrócił do Rosji, gdzie ojciec otrzymał bardzo intratną posadę dyrektora fabryki chemicznej w osadzie Wołga guberni jarosławskiej. Ponieważ w najbliższym mieście – Rybińsku nie było szkoły realnej, naukę kontynuował w Szkole Szlenberga w Petersburgu. W 1909, po ukończeniu szkoły, wyjechał do Lwowa, gdzie rozpoczął studia w Szkole Politechnicznej. W tym samym roku został członkiem Związku Strzeleckiego. Od 6 sierpnia 1914 w Legionach Polskich, oficer 3 kompanii 5 pułku piechoty Legionów Polskich z którym walczył podczas I wojny światowej[1].
Szczególnie odznaczył się podczas walk pod Łowiczówkiem i Limanową, gdzie „przyczynił się do utrzymania dyscypliny podczas krytycznej dla pułku sytuacji. Pod Konarami /18 V 1915/ rzetelnie kierował działaniami osłonowymi wycofującego się baonu”[1]. Za tę postawę został odznaczony Orderem Virtuti Militari. Poległ w walce podczas bitwy pod Kostiuchnówką[1].
Był kawalerem[1].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6484[1][2] – pośmiertnie, 17 maja 1922[3][4]
- Krzyż Niepodległości – pośmiertnie, 19 grudnia 1930 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[5]
- Złoty Krzyż Zasługi[1]
- Znak oficerski „Parasol”[6]
Przypisy
- 1 2 3 4 5 6 7 Polak (red.) 1993 ↓, s. 150.
- ↑ Bąbiński 1929 ↓, s. 82 poz. 181.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 6 stycznia 1923, s. 20.
- ↑ Wykaz odznaczonych orderem wojskowym „Virtuti Militari“ V kl. oficerów i szeregowych z b. 5-go pułku piechoty Legjonów Polskich., „Żołnierz Polski” (29 (308)), zbrojownia.cbw.wp.mil.pl, 16 lipca 1922, s. 18 [dostęp 2025-05-19], Cytat: ppor. L. P. ś. p. Nehring-Dunin Aleksy (pol.).
- ↑ M.P. z 1930 r. nr 300, poz. 423.
- ↑ 25 lipca 1916 odznakę „Parasola” otrzymało 25 oficerów Drużyn Strzeleckich, Nadanie „Parasola” w 1916 r. Rozkaz Komendanta, „Panteon Polski” nr 46/47, Lwów lipiec-sierpień 1928, s. 13.
Bibliografia
- Nehring (Nehring-Dunin) Aleksy (Aleksander). [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.37-2741 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-03-24].
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Kazimierz Bąbiński: Zarys historji wojennej 5-go pułku piechoty Legionów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.