Alfred Rapacki

Alfred Rapacki
Złom
major major
Data i miejsce urodzenia

29 czerwca 1897
Brody

Data i miejsce śmierci

20 września 1968
Londyn

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

5 Pułk Piechoty (LP)
5 Pułk Piechoty Legionów
5 Dywizja Piechoty

Stanowiska

dowódca taborów

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-ukraińska (obrona Lwowa),
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa (kampania wrześniowa: obrona Warszawy)

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie)

Alfred Rapacki, ps. „Złom” (ur. 29 czerwca 1897 w Brodach, zm. 20 września 1968 w Londynie) – oficer piechoty Wojska Polskiego II RP, później major rezerwy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się 29 czerwca 1897 w Brodach[1]. Podczas I wojny światowej był żołnierzem Legionów Polskich w szeregach I Brygady[2] w 5 pułku piechoty[3]. Od grudnia 1917 był żołnierzem Polskiego Korpusu Posiłkowego, a od stycznia 1918 przebywał we Lwowie, gdzie podjął działalność w Polskiej Organizacji Wojskowej, działając w stopniu podporucznika i posługując się pseudonimem „Złom”, objął funkcję komendanta placu[4]. W listopadzie 1918 brał udział w obronie Lwowa w trakcie wojny polsko-ukraińskiej, w stopniu podporucznika służył na II Odcinku i pełnił stanowisko komendanta Reduty Piłsudskiego[5][6]. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 5 pułku piechoty Legionów. Za udział w wojnie 1918-1920 otrzymał Order Virtuti Militari[7]. W Wojsku Polskim został awansowany do stopnia porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[8], a następnie do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923[9][10][11]. W latach 20. był oficerem 54 pułku piechoty w Tarnopolu, w tym w 1923 jako oficer w tymczasowym stanie, etacie przejściowym, był przedstawicielem Ministerstwa Spraw Wojskowych przy Powiatowej Komitecie Nadawczym Kossów[12][13]. W 1928 jako oficer 66 pułku piechoty (Chełmno) był przedstawicielem MSWoj. przy PKN Baranowicze[14]. Na początku lat 30. był oficerem 13 pułku piechoty w Pułtusku[15]. Wówczas pełnił funkcję komendanta obwodu Pułtuskiego Związku Strzeleckiego[16]. W czerwcu 1933 został przeniesiony do 40 Pułku Piechoty we Lwowie[17]. W połowie lat 30. był prezesem Związku Peowiaków we Lwowie[18]. W czerwcu 1934 został przeniesiony do korpusu oficerów taborowych z równoczesnym wyznaczeniem na stanowisko oficera taborowego w 40 pp[19]. W 1939 pełnił służbę w 5 Dywizji Piechoty we Lwowie na stanowisku oficera taborowego.

W czasie kampanii wrześniowej był dowódcą taborów 5 Dywizji Piechoty. Wziął udział w obronie Warszawy[20]. Po wojnie przebywał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Do końca życia pozostawał w stopniu majora rezerwy[1]. Zmarł nagle 20 września 1968 w Londynie[1]. Został pochowany na tamtejszym Cmentarzu North Sheen[1].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 15-16, s. 137, Czerwiec 1969. Koło Lwowian w Londynie.
  2. ↑ Alfred Rapacki, Służba w POW – Reduta Piłsudskiego, [w:] Jarosław Waniorek (red.), Obrona Lwowa. 1-22 listopada 1918. Tom 2. Źródła do dziejów walk o Lwów i województwa południowo-wschodnie 1918-1920. Relacje uczestników, Warszawa 1993, s. 287, ISBN 83-85218-56-4.
  3. 1 2 Wykaz odznaczonych orderem wojskowym „Virtuti Militari“ V kl. oficerów i szeregowych z b. 5-go pułku piechoty Legjonów Polskich., „Żołnierz Polski” (29 (308)), zbrojownia.cbw.wp.mil.pl, 16 lipca 1922, s. 18 [dostęp 2025-05-19] (pol.).
  4. ↑ Alfred Rapacki, Służba w POW – Reduta Piłsudskiego, [w:] Jarosław Waniorek (red.), Obrona Lwowa. 1-22 listopada 1918. Tom 2. Źródła do dziejów walk o Lwów i województwa południowo-wschodnie 1918-1920. Relacje uczestników, Warszawa 1993, s. 287-288, ISBN 83-85218-56-4.
  5. ↑ Alfred Rapacki, Służba w POW – Reduta Piłsudskiego, [w:] Jarosław Waniorek (red.), Obrona Lwowa. 1-22 listopada 1918. Tom 2. Źródła do dziejów walk o Lwów i województwa południowo-wschodnie 1918-1920. Relacje uczestników, Warszawa 1993, s. 315, ISBN 83-85218-56-4.
  6. ↑ Obrona Lwowa 1 - 22.11.1918r.. genealogia.okiem.pl. [dostęp 2016-07-17].
  7. ↑ Lista nazwisk osób odznaczonych Orderem Virtuti Militari. stankiewicze.com. [dostęp 2016-07-17].
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 422.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 366.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 202.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 48.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 278.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 254.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 133.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 543.
  16. ↑ Jerzy Pełka. Wychowawca i dowódca. Szkic do portretu ppłka Franciszka Orłowicza. „Niepodległość i Pamięć”. 11/1 (20), s. 113, 2004.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 132.
  18. ↑ Kronika miejska. Nowe władze Związku P. O. W.. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 20 z 26 stycznia 1936.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 151.
  20. ↑ 1939, 12 września. Załącznik do rozkazu dziennego komendanta Kwatery Głównej 5 Dywizji Piechoty podający obsadę dowództwa dywizji. Centralne Archiwum Wojskowe. [dostęp 2016-07-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-17)].
  21. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 6 stycznia 1923, s. 21.
  22. ↑ Odznaczenia Krzyżem i Medalem Niepodległości. „Słowo Polskie”, s. 8, Nr 104 z 17 kwietnia 1931.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.