Alicja Boniuszko
| Data i miejsce urodzenia |
16 października 1937 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
23 grudnia 2019 |
| Narodowość |
polska |
| Dziedzina sztuki | |
| Odznaczenia | |
   .JPG){kind=small} | |
| Strona internetowa | |
Alicja Boniuszko (ur. 16 października 1937 w Miadziole, zm. 23 grudnia 2019 w Gdańsku[1]) – polska tancerka baletowa.
Życiorys
Urodziła się w Madziole k. Wilna, w rodzinie Stanisława (1910–1992) i Jadwigi (1910–2001) Boniuszko[2]. Po 1945 repatriowała się z rodzicami do Polski, osiadając w Gdańsku. Tam też ukończyła w 1956 r. Państwową Średnią Szkołę Baletową, gdzie uczyła ją Janina Jarzynówna-Sobczak. Także tam rozpoczęła swoją karierę sceniczną, od 1956 r. była solistką, później primabaleriną Opery Bałtyckiej. Wielokrotnie występowała na krajowych i międzynarodowych konkursach tanecznych. W 1977 r. porzuciła taniec, po czym zajmowała się dorywczo pracą pedagogiczną i choreograficzną. Prowadziła m.in. zajęcia w gdańskiej szkole baletowej[1].
Jest bohaterką nakręconego w 1981 filmu Piotra Szalszy Emerytura czyli o sztuce baletowej[3].
Zmarła w Gdańsku, pochowana obok matki na cmentarzu Łostowickim (kwatera 69-52-2)[4].
Role
- Odetta (Jezioro łabędzie, muz. Piotr Czajkowski)
- Julia (Romeo i Julia, muz. Siergiej Prokofjew)
- Dziewczyna (Cudowny mandaryn, muz. Béla Bartók)
- Niobe (Niobe, muz. Juliusz Łucik)
- Zobeida (Szecherezada, muz. Nikołaj Rimski-Korsakow)
Ponadto Alicja Boniuszko wystąpiła gościnnie w czterech filmach, grając role baletnic:
- Pamiętnik pani Hanki (1963)
- Popioły (1965)
- Tandem (1966)
- Duet miłosny z baletu „Tytania i osioł” (1971)
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1985)
- Złoty Krzyż Zasługi (1965)
- Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2009)[5]
- Medal Księcia Mściwoja II (2000)[6]
Nagrody i wyróżnienia
- II nagrody na I Ogólnopolskim Konkursie Tańca Klasycznego (1959)
- nagroda w konkursie tańca w Vercelli (1960)
- III Nagroda w Międzynarodowym Konkursie Tańca Klasycznego w Rio de Janeiro (1961)
- „Bursztynowa Maska” - nagroda w plebiscycie na najpopularniejszego aktora Wybrzeża (1962)
- nagroda przewodniczącego Prezydium Rady Narodowej m. Krakowa oraz Złoty Smok Wawelski dla najlepszego filmu o sztuce na III OFFK w Krakowie, za taniec w filmie Eseje w reż. Franciszka Fuchsa (1963)
- „Order Stańczyka” - honorowe wyróżnienie miesięcznika „Litery” (1966)
- Nagroda Ministra Kultury i Sztuki I stopnia za osiągnięcia w sztuce baletowej (1977)
- statuetka „Terpsychory” - nagroda Sekcji Tańca i Baletu ZASP za wybitne osiągnięcia w dziedzinie tańca i baletu (2000)[8]
Przypisy
- 1 2 Nie żyje Alicja Boniuszko - wybitna baletmistrzyni, była primabalerina Państwowej Opery Bałtyckiej [online], Gdańsk - oficjalny portal miasta, 25 grudnia 2019 [dostęp 2019-12-25].
- 1 2 3 BONIUSZKO ALICJA, baletmistrzyni – Encyklopedia Gdańska [online], gdansk.gedanopedia.pl [dostęp 2024-10-16].
- ↑ Emerytura czyli o sztuce baletowej w bazie filmpolski.pl
- ↑ Alicja Boniuszko. cmentarze-gdanskie.pl. [dostęp 2021-08-07].
- ↑ Obchody Międzynarodowego Dnia Tańca. mkidn.gov.pl, 27 kwietnia 2009. [dostęp 2012-12-29].
- ↑ Laureaci medalu księcia Mściwoja II [online], bip.gdansk.pl [dostęp 2024-10-16].
- 1 2 Ludzie tańca - Alicja Boniuszko taniecpolska.pl [dostęp 2024-10-16].
- ↑ Terpsychora – Związek Artystów Scen Polskich ZASP [online] [dostęp 2024-10-16] (pol.).
Bibliografia
- Pudełek Janina: Boniuszko Alicja [w:] Encyklopedia muzyczna PWM, t. I, Polskie Wydawnictwo Muzyczne, Kraków 1979, ISBN 83-224-0113-2.