Ambasada RP w Bogocie

Stosunki dyplomatyczne Polski z Kolumbią nawiązane zostały w 1931. W 1933 w Kolumbii akredytowany został chargé d’affaires rezydujący w Meksyku. Jednocześnie w Bogocie mianowano konsulem honorowym Stanisława Romana Lisockiego. W 1935 w Cali ustanowiono agencję konsularną. Obie placówki podlegały najpierw Poselstwu w Meksyku, a później w Bogocie^[2].

Po wybuchu II wojny światowej Kolumbia uznawała rząd emigracyjny w Londynie i w 1942 zezwoliła na utworzenie w Bogocie poselstwa. W kwietniu 1942 posłem w Kolumbii został Mieczysław Chałupczyński, który uznawany był za przedstawiciela Polski do lipca 1944. Misje konsularne następnie ponownie podporządkowano poselstwu w Meksyku^[2].

W grudniu 1945 Kolumbia uznała Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej. Nie zlikwidowano jednak przedstawicielstwa rządu londyńskiego, który po śmierci Chałupczyńskiego reprezentował Kazimierz Eiger, akredytowany także na Ekwador^[2].

W latach 1952–1964 stosunki dyplomatyczne Polski z Kolumbią były zawieszone. Działała jedynie Komisja Skarbu Narodowego (podporządkowana Londynowi) z siedzibą w Cali, której prezesem był Ernesto Zawadzki. W latach 1965–1967 w Bogocie działał delegat Ministerstwa Handlu Zagranicznego. W 1967, po zawarciu porozumienia o nawiązaniu polsko-kolumbijskich stosunków konsularnych, utworzono konsulat w Bogocie, który po 1969 włączono do struktury Biura Radcy Handlowego. 28 lipca 1969 przywrócono pomiędzy Polską i Kolumbią stosunki dyplomatyczne. Było to efektem misji specjalnej Witolda Jurasza z 1968, dzięki której nawiązano stosunki dyplomatyczne także z Wenezuelą, Peru, Ekwadorem, Boliwią i Gujaną. Pierwszy ambasador polski, Tadeusz Wagner, przybył do Bogoty w 1975. Status misji zmieniono z Poselstwa na Ambasadę^[2].