Amor vacui

Obraz Bunchō Taniego w stylu zen, okres Edo

Amor vacui (łac. „upodobanie pustki”[1]) – tendencja do ograniczania ilości niepotrzebnych elementów w dziele sztuki lub otaczającej przestrzeni, upodobanie do dużych, niezapełnionych powierzchni i estetycznego minimalizmu[1][2], charakterystyczna m.in. dla estetyki japońskiej[2].

Przypisy

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.