Pocisk burzący
Pocisk burzący – pocisk artyleryjski lub rakietowy niszczący cel za pomocą energii wybuchu zawartego w pocisku materiału wybuchowego.
Charakterystyka
Pociski burzące służą do zwalczania schronów bojowych, rowów strzeleckich, punktów obserwacyjnych, magazynów itp. Cienka skorupa pocisku wypełniona jest dużym ładunkiem kruszącym. Wybuch następuje po zagłębieniu się pocisku w przeszkodę w wyniku działania zapalnika ze zwłoką[1]. W pociskach do haubic stosunek masy ładunku wybuchowego do masy całego pocisku wynosi około 25%[2]. W momencie wybuchu pocisku burzącego powstaje fala uderzeniowa, która rozprzestrzenia się w powietrzu, gruncie oraz innych ośrodkach. Na czole fali istnieje skok ciśnienia rzędu 5x104 MPa, który jest głównym czynnikiem oddziałującym na cel. Efektywność oddziaływania fali uderzeniowej zależy od ilości materiału wybuchowego i rodzaju ośrodka otaczającego pocisk w chwili wybuchu, a jej miarą jest wymiar leja powstałego w wyniku wybuchu. Ubocznym czynnikiem rażącym wybuchu pocisku burzącego są powstające w czasie wybuchu odłamki.
Przypisy
- ↑ Laprus (red.) 1979 ↓, s. 308.
- ↑ Torecki 1982 ↓, s. 183.
Bibliografia
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej. Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994, s. 179. ISBN 83-86028-01-7.
- Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979. ISBN 83-11-06229-3.
- Stanisław Torecki: 1000 słów o broni i balistyce. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1982. ISBN 83-11-06699-X.