Analiza egzystencjalna

Analiza egzystencjalna, analityka egzystencjalna – w egzystencjalizmie rodzaj metody analizy filozoficznej w której bada się sposób bycia Dasein.

Jako analizę egzystencjalną niektórzy autorzy określają też psychoterapię egzystencjalną w tradycji Viktora Frankla (logoterapia i analiza egzystencjalna)[1].

Martin Heidegger

Martin Hedegger rozwinął pojęcie analizy egzystencjalnej (niem. existenziale Analytik) przede wszystkim w swojej pracy Bycie i czas (1927). Dasein (jestestwo) jest ludzkim istnieniem, a sposób jego bycia określany jest jako egzystencja. Analiza egzystencjalna jest badaniem struktur egzystencji Dasein i ich kontekstu (egzystencjalności)[2][3]. Obejmuje ona m.in. takie struktury jak troska (Sorge), bycie-w-świecie, bycie-ku-śmierci, rzuconość.

Dasein badane jest w "przeciętnej powszechności"[4]. Jest to fenomenologia jego podstawowych sposobów istnienia, prowadząca od zadania podstawowego pytania o bycie i prowadząca do ustalenia ontologii fundamentalnej, badającej sens życia jako takiego[3]. Jest to zasadniczym tematem Bycia i czasu[5].

Przypisy

  1. ↑ Stephnen Michelman, Historical Dictionary of Existentialism, Lanham - Toronto - Plymuth: The Scarecrow's Press, 2008, s. 137.
  2. ↑ Heidegger 1994 ↓, s. 37.
  3. 1 2 Schalow i Denker 2010 ↓, s. 108.
  4. ↑ Baran 1994 ↓, s. XXVII, XX.
  5. ↑ Baran 1994 ↓, s. XX.

Bibliografia

  • Frank Schalow, Alfred Denker, Historical Dictionary of Heidegger's Philosophy, Lanham - Toronto - Plymuth: The Scarecrow's Press, 2010, s. 108.
  • Martin Heidegger, Bycie i czas, 1994.
  • Bogdan Baran, Przedmowa, [w:] Martin Heidegger, Bycie i czas, 1994.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.