Anatolia Hryniewicka-Piotrowska

Anatolia Hryniewicka-Piotrowska
Data urodzenia

1896

Data śmierci

1989

Narodowość

polska

Alma Mater

Politechnika Warszawska

Wpływy

modernizm

Praca
Budynki

Pawilon Pracy Kobiet

Anatolia Hryniewicka-Piotrowska (ur. 1896, zm. 1989) – polska architektka, absolwentka Politechniki Warszawskiej, przedstawicielka modernizmu w architekturze.

Życiorys

W latach 1918–1928 studiowała na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. W 1928 r. ukończyła studia architektoniczne[1] i tym samym stała się członkinią grupy pierwszych kobiet-architektek, które zdobyły formalne techniczne wykształcenie w II Rzeczypospolitej. W swojej pracy zawodowej współpracowała głównie ze swoim mężem, Romanem Piotrowskim, członkiem grupy Praesens. Przez afiliację męża także Hryniewicka-Piotrowska związana była z grupą[2].

W czasie II wojny światowej Anatolia Hryniewicka-Piotrowska i Roman Piotrowski pracowali w Pracowni Architektoniczno-Urbanistycznej prowadzonej przez Helenę i Szymona Syrkusów[3].

Po wojnie wspólnie z Heleną Syrkusową opracowali projekt odbudowy Warszawy jako miasta socjalistycznego[4].

Realizacje

  • dom mieszkalny dla Pracowników Państwowej Fabryki Karabinów (przed 1928; projekt wykonany z Romanem Piotrowskim)
  • Pawilon Pracy Kobiet (1928–1929; zaprojektowany na Powszechną Wystawę Krajową w Poznaniu, będący jednocześnie pierwszą i ostatnią samodzielną realizacją projektową Hryniewickiej-Piotrowskiej)

Pawilon Pracy Kobiet

Pawilon Pracy Kobiet, zaprojektowany przez Hryniewicką-Piotrowską na Powszechną Wystawę Krajową w Poznaniu (1929)
Pawilon pracy Kobiet, zaprojektowany przez Hryniewicką-Piotrowską na Powszechną Wystawę Krajową w Poznaniu (1929) w budowie

Pomysł powstania osobnego pawilonu, poświęconego pracy kobiet, wysunęła dziennikarka Maria Ruszczyńska. Miał on zobrazować twórczość kobiecą w kierunku naukowym, artystycznym, społecznym, gospodarczym itd. przy współdziałaniu wszystkich Polek całego świata. Powstanie pawilonu miało być przykładem kobiecej samopomocy, dlatego jego powstanie było finansowane przez wybicie specjalnych żetonów Mennicy Państwowej o nominale 1 i 10 zł – wzniesienie pawilonu miało być dokonane wyłącznie staraniem kobiet. Ideę stojącą za powstaniem Pawilonu Pracy Kobiet przedstawiano następująco:

Kobiety polskie bez różnicy stanu, zawodu i przekonań […] wystąpią na PWK z własnym pawilonem, zobrazują w nim całokształt działalności kobiecej, zbiorą fundusze drogą rozprzedaży […] żetonu, oraz wejdą w ścisłe porozumienie z dyrekcją Powszechnej Wystawy Krajowej[5]

Do zamkniętego konkursu zaproszono 4 architektki: Marię Buckiewiczównę, Mirutę Słońską, Irenę Obmińską-Wieczorkową oraz Anatolię Hryniewicką-Piotrowską. Zwyciężczyni, Anatolia Hryniewicka-Piotrowska, oprócz wykonania projektu objęła także nadzór budowlany nad pawilonem i zaprojektowała jego wnętrze wspólnie z Zofią Trzcińską-Kamińską[1]. Pawilon Pracy Kobiet reprezentował tzw. „środowiska postępowe”, złożone z reprezentantek PPS, środowisk legionowych, Związku Pracy Obywatelskiej Kobiet i Klubu Politycznego Kobiet Postępowych[5]. W tamtym czasie była to jeden z pierwszych budynków w Polsce, które zostały zaprojektowane samodzielnie przez kobietę. Ze względu na swój tymczasowy charakter, Pawilon Pracy Kobiet został rozebrany po zakończeniu Powszechnej Wystawy Krajowej.

Projekt Pawilonu Pracy Kobiet opublikowany w czasopiśmie Echo Powszechnej Wystawy Krajowej (1929)

Pawilon Pracy Kobiet był debiutem Piotrowskiej jako samodzielnej architektki i jednocześnie jej ostatnią realizacją – po 1929 r. żaden z jej projektów nie został zrealizowany[3].

Przypisy

  1. 1 2 Marta Leśniakowska, Nagie ciało architektury, [w:] Biuletyn Historii Sztuki, nr 4/2009, s. 504.
  2. ↑ Marta Leśniakowska, Nagie ciało architektury, [w:] Biuletyn Historii Sztuki, nr 4/2009, s. 502.
  3. 1 2 Marta Leśniakowska, Nagie ciało architektury, [w:] Biuletyn Historii Sztuki, nr 4/2009, s. 522.
  4. ↑ Helena Syrkus, Społeczne cele urbanizacji. Człowiek i środowisko, Warszawa 1984, s. 36–361.
  5. 1 2 Joanna Sosnowska, Poza kanonem. Sztuka polskich artystek 1880-1939, Warszawa 2003, s. 223.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.