Andreas Aurifaber
 Portret Andreasa Aurifabera z książki Heinricha Pantaleona Prosopographiae heroum atque illustrium uirorum totius Germaniae, wydanej w 1565–1566 | |
| Data i miejsce urodzenia |
1512 (1514?) |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
12 grudnia 1559 |
| Profesor nauk medycznych | |
| Alma Mater | |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia | |
| Rektor Uniwersytetu w Królewcu | |
Andreas Aurifaber (ur. 1512 (1514?) we Wrocławiu, zm. 12 grudnia 1559 w Królewcu[1]) – niemiecki lekarz i działacz reformacyjny, wykładowca i rektor Uniwersytetu w Królewcu.
Życiorys
Syn Valentina Goldschmidta, mieszczanina z Wrocławia, i Ursuli Kirstein, brat teologa protestanckiego Joannesa Aurifabera (1517–1568)[1]. W latach 1527–1534 studiował medycynę na Uniwersytecie w Halle i Wittenberdze, uzyskując tytuł magistra. Był rektorem Szkoły Mariackiej w Gdańsku (od 1539 r.) i Gimnazjum Akademickiego w Elblągu (od 1541 r.). W 1544 r. uzupełniał studia medyczne na Uniwersytecie Padewskim na koszt władcy Prus Książęcych Albrechta Hohenzollerna, po czym został jego przybocznym lekarzem, tajnym radcą oraz profesorem medycyny i fizyki na Uniwersytecie w Królewcu[1][2]. W latach 1551, 1553 oraz 1558 trzykrotnie rektor tej uczelni[3]. Pełnił również funkcję lekarza miasta Królewca[2].
W 1550 r. poślubił córkę teologa luterańskiego Andreasa Osiandra i stał się uczestnikiem kontrowersji związanych z jego poglądami religijnymi[4][5]. W 1554 r., pełniąc funkcję rektora Uniwersytetu w Królewcu, usunął z niego przeciwników Osiandra[4].
Publikacje
W 1551 r. opublikował pracę poświęconą bursztynowi Succini historia[3], uważaną dziś za pierwszą na świecie monografię tej żywicy kopalnej[6]. Aurifaberowi i jego książce o bursztynie poświęcona jest monografia: Полякова, И. А., 2013: Андреас Аурифабер (1513–1559) и его История янтаря. Калининградский областной музей янтаря. Wyd. 2, Kaliningrad, s. 1–208, ISBN 978-5-903920-22-8.
Inne prace Aurifabera to Annotationes in Phaemonis libellum de cura canum (Wittenberga 1545) oraz Consilia et epistolae Cratonis (Frankfurt 1671)[2].
Przypisy
- 1 2 3 Aurifaber, Andreas. W: Neue Deutsche Biographie. Band 1 (1953), s. 456.
- 1 2 3 Aurifaber: Andreas A.. W: Allgemeine Deutsche Biographie. Band 1 (1875), s. 690.
- 1 2 Małka 2014, s. 11.
- 1 2 Kawerau, G., 1908: Aurifaber, (Goldschmid), Andreas. W: New Schaff-Herzog Encyclopedia of Religious Knowledge. Vol. I. Funk and Wagnalls, New York, s. 374.
- ↑ Aurifaber, Andreas (1514–1559). W: Encyclopædia Britannica. Vol. 2 (11th ed., 1911). Cambridge University Press. s. 925.
- ↑ Jakubowski K., 1983: Przedmowa. W: Bursztyn w przyrodzie. PAN – Muzeum Ziemi. Wyd. Geologiczne, Warszawa, s. 5.
Bibliografia
- Aurifaber, Andreas (1514–1559). W: Encyclopædia Britannica. Vol. 2 (11th ed., 1911). Cambridge University Press. s. 925
- Aurifaber: Andreas A.. W: Allgemeine Deutsche Biographie. Band 1 (1875), s. 690
- Kawerau, G., 1908: Aurifaber, (Goldschmid), Andreas. W: New Schaff-Herzog Encyclopedia of Religious Knowledge. Vol. I. Funk and Wagnalls, New York, s. 374
- Małka A., 2014: Najstarszy opis metody wydobycia sukcynitu na lądzie – relacja Andreasa Aurifabera (1514–1559). „Bursztynisko”, 36, s. 11–12
Linki zewnętrzne
- Succini historia Andreasa Aurifabera, wyd. 1551 zdigitalizowana w Kujawsko-Pomorskiej Bibliotece Cyfrowej (niem.)
- Cynosophium, Sive Liber De Cura Canum, Phaemonis Philosophi Andreasa Aurifabera, wyd. 1545 zdigitalizowana w Bibliotece Państwowej w Berlinie (łac.)