Andrzej Bołtuć

Andrzej Jan Bołtuć (ur. 1 października 1929^[1], zm. 15 czerwca 2009^[1]) – polski architekt.

Syn generała Mikołaja Bołtucia^[2] i Marii z domu Wesołowskiej (1906–1964), młodszy brat Ireny Bołtuć-Hausbrandt (1926–2000), teatrolożki, krytyk teatralnej i tłumaczki^[3][4][5]. Absolwent Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej (1952)^[6]. Członek Prezydium Zarządu Głównego SARP (1962–1963, 1965–1969), w którym był też rzeczoznawcą^[1]. Członek ZAiKS^[1].

W latach 60. XX brał udział w konkursach architektonicznych, w których otrzymywał wyróżnienia^[1]. W 1970 wygrał w konkursie na projekt Instytutu „Pomnik – Centrum Zdrowia Dziecka” (wraz z arch. Jackiem Bolechowskim i arch. Andrzejem Drzewieckim), a projekt skierowano do realizacji^[1].

Ojciec prof. Piotra Bołtucia, filozofa, prof. SGH i UIS^[2][7].

Pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie^[1] (kwatera A 10-1-12)^[5].

Przygotował projekty kilku charakterystycznych warszawskich osiedli i budynków, m.in.^[1]:

• „Żelazna” (ul. Żelazna i Krochmalna) – realizacja 1992-1994^[8]
• „Łucka” (ul. Łucka 18-20, wraz z arch. Jakubem Wacławkiem) – realizacja 1994–1997, wyróżnione I Nagrodą „Budowa Roku 1997”^[9]
• „Ostrowska” (Aleja Jana Pawła II 61, wraz z arch. Jakubem Wacławkiem) – realizacja 1996–1998, wyróżnione III Nagrodą „Budowa Roku 1998”^[10]
• „Parkowe” (Sady Żoliborskie, wraz z Dorotą Bujalską i P. Niebudkiem) – realizacja 1997–1999, wyróżnione III Nagrodą „Budowa Roku 1999”^[11]
• „Prezydenckie” (ul. Zygmunta Słomińskiego 15-19, wraz z arch. Grzegorzem Stiasnym i arch. Jakubem Wacławkiem) – realizacja 1997–2000^[12]
• budynek mieszkalno-biurowy „Dominanta Praska” (ul. Stefana Okrzei 1a) – realizacja 1997–1999^[13]

• na przebudowę śródmieścia Tunisu (1961) − współautorzy: Włodzimierz Geppert, Marian Jankowski, Jan Muniak – wyróżnienie^[1],
• SARP nr 352 − na projekt oszczędnych budynków mieszkalnych wielorodzinnych (1963) - współautor Marek Lubczyński + zespół – wyróżnienie III stopnia równorzędne^[1],
• na zagospodarowanie Osiedla Szwoleżerów oraz urbanistyczne rozwiązanie wschodniego obszaru Osi Stanisławowskiej w Warszawie (1965) – wyróżnienie II stopnia^[1],
• na opracowanie systemu budownictwa jednorodzinnego realizowaną metodą tradycyjną udoskonaloną (1969) – współautor Waldemar Bezpałko – wyróżnienie równorzędne^[1],
• SARP nr 440 − na projekt Pomnika-Szpitala Centrum Zdrowia Dziecka w Warszawie (1970) – współautor Jacek Bolechowski, Andrzej Drzewiecki – I nagroda^[1].

• 1976: Srebrna Odznaka SARP^[1]
• 1977: Złota Odznaka SARP^[1]
• 1993: Medal ZAiKS-u^[14]
• 1998: Odznaka ZAiKS-u^[14]