Andrzej Conti

Błogosławiony
Andrzej Conti

prezbiter
Data i miejsce urodzenia	1240 Anagni
Data i miejsce śmierci	1 lutego 1302 Piglio
Czczony przez	Kościół katolicki
Beatyfikacja	1724 przez Innocentego XIII
Atrybuty	anioł, stuła, czaszka, grota, snop światła, księga

Andrzej Conti (ur. w 1240 w Anagni; zm. 1 lutego 1302 w Piglio^[1]) – włoski pustelnik, franciszkanin, Błogosławiony Kościoła katolickiego^[1][2][a].

Pochodził ze szlacheckiej rodziny, z której wywodziło się wielu wysokich rangą duchownych^[1]. Gdy poczuł powołanie do życia zakonnego, wstąpił do zakonu franciszkanów^[1]. Kierując się pokorą odmawiał przyjęcia święceń kapłańskich, wtedy zgodnie z legendą, ukazał mu się anioł i wręczył stułę co odczytał jako zachętę do przyjęcia święceń^[2]. Został wyświęcony na kapłana i udał się w podróż w góry, gdzie zamieszkał w grocie w Piglio na górze Scalambria^[2]. Uchodził za wykształconego kapłana o rozległej wiedzy^[2]. Dwukrotnie odmówił przyjęcia godności kardynalskiej, w tym od swojego stryja Aleksandra IV ^[1][2]. Zmarł w roku 1302 w klasztorze Piglio koło Anagni mając 62 lata w opinii świętości^[2].

Kult jako błogosławionego został potwierdzony przez papieża Innocentego XIII w 1724 roku^[1][2].

Przedstawiany jest w habicie franciszkańskim. Jego atrybuty to anioł podający mu stułę, czaszka symbolizująca pokuty i umartwienia, grota, snop światła, który go opromieniał gdy w grocie pustelniczej rozważał teksty teologicznej, pozwalając zrozumieć najzawilsze zagadnienia, księga nawiązuje do autorstwa traktatu De partu Beatae Marie Virginis^[2].

• Józef Marecki, Lucyna Rotter: Jak czytać wizerunki świętych leksykon atrybutów i symboli hagiograficznych. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 2009. ISBN 978-83242-0910-1. (pol.).