Andrzej Fidyk
| Data i miejsce urodzenia |
31 marca 1953 |
|---|---|
| Zawód |
reżyser, scenarzysta, nauczyciel akademicki |
| Odznaczenia | |
  | |
Andrzej Fidyk (ur. 31 marca 1953 w Warszawie) – polski reżyser i scenarzysta filmów dokumentalnych, profesor sztuk filmowych.
Życiorys
W 1978 r. w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie uzyskał tytuł magistra ekonomiki i organizacji handlu zagranicznego[1]. Od 1996 r.[1] jest związany z Uniwersytetem Śląskim w Katowicach, gdzie kierował Zakładem Reżyserii Telewizyjno-Filmowej, a później został profesorem w Instytucie Sztuk Filmowych i Teatralnych w Szkole Filmowej im. Krzysztofa Kieślowskiego[2]. W latach 2010–2021[1] był też profesorem Krakowskiej Akademii im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego na Wydziale Zarządzania i Komunikacji Społecznej[2]. W 2009 r. uzyskał tytuł profesora sztuk filmowych[1][2]. Był członkiem Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów. Promotor doktoratów Beaty Dzianowicz i Magdaleny Piekorz[2].
Do Telewizji Polskiej trafił w 1980, wygrywając konkurs na kierownika produkcji. Od 1982 pracował w Redakcji Reportażu i Dokumentu. W 1996 został szefem Redakcji Filmów Dokumentalnych Programu 1 TVP. Jest twórcą programu Czas na dokument, trzykrotnie nagrodzonego Wiktorem (1998, 2002, 2010) oraz programów Miej oczy szeroko otwarte i Czas na kontrowersyjny dokument.
Najbardziej znane dokumenty Fidyka to: Prezydent, Defilada i Sen Staszka w Teheranie oraz zrealizowane dla BBC filmy: Diabeł w Moskwie i Rosyjski Striptease.
Laureat festiwali filmowych, członek Europejskiej Akademii Filmowej.
Kontrowersje
18 listopada 2024 został przez portal OKO.press opublikowany artykuł o domniemanych przypadkach nadużyć seksualnych z jego strony względem studentek[3]. Następnie w tygodniku „Polityka” został opublikowany artykuł o nieprawidłowościach w prowadzonej przez OKO.press „sprawie Fidyka”[4] oraz polemika w tej sprawie pomiędzy Piotrem Pacewiczem, Magdą Chrzczonowicz i Michałem Danielewskim (OKO.press) z Marcinem Kołodziejczykiem (Polityka)[5].
Filmografia
1982
- Idzie Grześ przez wieś, realizacja, scenariusz,
1983
- Optymistyczny film o niewidomych, reżyseria,
1984
- Ich teatr, reżyseria, scenariusz,
1985
- Prezydent, reżyseria,
1986
- Noc w pałacu, reżyseria, scenariusz,
- Praga, reżyseria, scenariusz,
1987
- Królewna Śnieżka, telefon i krowa, reżyseria, scenariusz,
1988
- Paryż, miasto kontrastów, reżyseria, scenariusz,
1989
- Defilada, realizacja, scenariusz,
1990
- Ostatki, scenariusz, realizacja,
1993
- Sen Staszka w Teheranie, reżyseria, scenariusz,
1994
- Niebo oplutych, realizacja,
- Pocztówka z Japonii, realizacja, scenariusz,
- The Russian Striptease, reżyseria, produkcja,
1995
- Carnaval. The Biggest Party In The World, realizacja, producent,
- Ostatki, realizacja, scenariusz,
1997
- Ciężar nieważkości, redakcja,
- Cross, opieka artystyczna,
- Dziewczyny z Szymanowa, producent,
- East Of Eastenders, reżyseria,
- Historia Jednej Butelki, opieka artystyczna,
- Jeden dzień z życia Tomka Karata, opieka artystyczna,
- Kanar, producent,
- El Porvenir de Una Ilusion, producent,
1998
- Dotknięci, opieka artystyczna,
- Ganek, producent,
- Kiniarze z Kalkuty, reżyseria, scenariusz, producent,
- Marzenia i śmierć, opieka artystyczna,
1999
- 24 dni, producent,
- Oni, redakcja,
- Takiego pięknego syna urodziłam, opieka artystyczna,
- Twarzą w twarz z Papieżem, redakcja,
- 1989-1999 w dziesiątkę, redakcja,
2000
- Jan Paweł II w Ziemi Świętej, redakcja,
- Ziemia podwójnie obiecana. Jan Paweł II w Ziemi Świętej, redakcja,
- Ślub w Domu Samotności, redakcja,
- Taniec trzcin, realizacja, scenariusz,
2001
- Prawdziwe psy (telenowela dokumentalna), redakcja,
- Serce Z Węgla, redakcja,
2002
- Bobrek Dance, redakcja,
- Mój syn Romek, redakcja,
- Przedszkolandia (telenowela dokumentalna), redakcja,
2003
- Imieniny, opieka artystyczna,
2008
- Yodok Stories, reżyseria i scenariusz,
2009
- Balcerowicz. Gra o wszystko, reżyseria i scenariusz,
2015
- Wałęsa według Wałęsy, reżyseria i scenariusz,
2022
- Dziennik Anastazji, opieka reżyserska[6].
Odznaczenia i nagrody
- Złoty Krzyż Zasługi (2000)[7]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2013)[8]
- Laureat Nagrody Prezydenta Miasta Gdańska „Neptuny” (2014)[9].
Przypisy
- 1 2 3 4 Prof. dr hab. Andrzej Fidyk, [w:] portal „Ludzie Nauki”, MNiSW / OPI PIB [dostęp 2025-05-07].
- 1 2 3 4 Prof. przew. kwal. II Andrzej Fidyk, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2025-05-07].
- ↑ Agata Całkowska, Zuzanna i Fidyk. Profesor szkoły filmowej wykorzystuje seksualnie studentkę [online], Oko.press, 18 listopada 2024 [dostęp 2024-11-21].
- ↑ Marcin Kołodziejczyk, Sprawa Fidyka. On milczy, jego sądzą. Słowo domniemanej ofiary ma siłę bomby atomowej [online], Polityka, 28 stycznia 2025 [dostęp 2025-03-06].
- ↑ Sprawa Fidyka. Odpowiedź OKO.press, komentarz autora „Polityki” [online], Polityka, 4 lutego 2025 [dostęp 2025-03-06].
- ↑ Film „Dziennik Anastazji”. Strona Gdyńskiej Szkoły Filmowej. [dostęp 2024-11-20].
- ↑ Odznaczenia dla zasłużonych pracowników Telewizji Polskiej S.A. [online], prezydent.pl, 5 grudnia 2000 [dostęp 2023-08-21].
- ↑ „Telewizja pozwala przeżywać wielkie chwile” / Ordery i odznaczenia [online], www.prezydent.pl [dostęp 2017-11-21].
- ↑ Nagroda Prezydenta Miasta Gdańska "Neptuny", Urząd Miejski w Gdańsku [zarchiwizowane 2015-02-07].
Linki zewnętrzne
- Andrzej Fidyk w bazie filmpolski.pl
- Andrzej Fidyk w bazie Filmweb