Andrzej Wilk (oficer)
 | |
 major artylerii | |
| Data i miejsce urodzenia |
18 marca 1893 |
|---|---|
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
oficer placu Suwałki |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
.jpg) | |
| Odznaczenia | |
  _4r_BAR.svg.png){kind=small}   | |
Andrzej Wilk (ur. 18 marca 1893 w Wiśniowej) – major artylerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się we wsi Wiśniowa, w ówczesnym powiecie wielickim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Jana, rolnika, i Anny z domu Tomera[1][2][3]. W 1913 złożył maturę w c. k. Gimnazjum III w Krakowie[4], a następnie rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego[2].
Po wybuchu I wojny światowej został przyjęty do Legionów Polskich i przydzielony do 5. baterii artylerii na stanowisko celowniczego[2]. 15 grudnia 1915 został mianowany chorążym, a 1 maja 1916 podporucznikiem artylerii[5].
3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 123. lokatą w korpusie oficerów artylerii[6][7]. W listopadzie 1925 został przeniesiony z Obozu Szkolnego Artylerii w Toruniu do 8 Pułku Artylerii Polowej w Płocku na stanowisko dowódcy III dywizjonu[8]. W maju 1926 został przeniesiony do kadry oficerów korpusu artylerii z jednoczesnym pozostawieniem w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VIII[9].
W kwietniu 1928 został przeniesiony z Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu na stanowisku oficera placu Suwałki[10][11][12]. W marcu 1929 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr III[13], a z dniem 31 sierpnia tego roku przeniesiony w stan spoczynku[14].
W 1934 jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kraków Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr V. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[15]. Na emeryturze mieszkał w Krakowie przy ul. Freidleina 3[1].
Był żonaty, miał syna Zbigniewa (ur. 1921) i córkę Halinę (ur. 1925)[1].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 7544 – 17 maja 1922[16][17]
- Krzyż Niepodległości – 19 grudnia 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[18]
- Krzyż Walecznych czterokrotnie[19]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[1]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[1]
- Odznaka „Za wierną służbę”[1]
- Odznaka pamiątkowa „Orlęta”[1]
Przypisy
- 1 2 3 4 5 6 7 Andrzej Wilk. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.13-845 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-12-01].
- 1 2 3 Janusz Cisek, Ewa Kozłowska, Łukasz Wieczorek: Słownik Legionistów Polskich 1914-1918 : Wilk Andrzej. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2024-12-01].
- ↑ Skłodowski 2021 ↓, s. 670.
- ↑ Sprawozdanie 1913 ↓, s. 132.
- ↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 38.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 159.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 191.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 122 z 19 listopada 1925 roku, s. 656.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 6 maja 1926 roku, s. 137.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928, s. 159.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 431, 452.
- ↑ Skłodowski 2021 ↓, s. 161.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 12 marca 1929 roku, s. 87.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929, s. 218.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 342, 943.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 59 z 30 grudnia 1922, s. 946.
- ↑ Lewicki 1929 ↓, s. 56.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 292, poz. 318.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 431.
Bibliografia
- Sprawozdanie trzydzieste dyrekcyi c. k. Gimnazyum III. w Krakowie za rok szkolny 1912/13. Kraków: Nakładem Funduszu Naukowego, 1913.
- Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Roman Lewicki: Zarys historji wojennej 1-go pułku artylerii polowej Legionów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Krzysztof Skłodowski: Garnizon Suwałki w latach 1921–1939. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej; Muzeum Okręgowe w Suwałkach, 2021. ISBN 978-83-8229-322-7.