Andrzej Woyciechowski
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
Andrzej Woyciechowski (ur. 12 czerwca 1946 w Hanowerze, zm. 20 października 1995 w Warszawie) – polski dziennikarz, założyciel Radia Zet.
Życiorys
Był synem Feliksa Woyciechowskiego i Ludwiki Woyciechowskiej-Dzięciołowskiej[1], która była krytykiem teatralnym i dziennikarką „Expressu Wieczornego. Jego rodzice, żołnierze Armii Krajowej, wywiezieni po upadku powstania warszawskiego, odnaleźli się po zakończeniu II wojny światowej w Hanowerze.
W 1970 ukończył studia z romanistyki[2] na Uniwersytecie Warszawskim. W okresie studiów pisał teksty piosenek dla innych wykonawców, m.in. dla Magdy Umer[3]. Prowadził także Kabaret Abakus, który działał przy Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej i wkrótce został przemianowany na Kabaret Stodoła[4].
Po ukończeniu studiów został dziennikarzem Polskiego Radia, początkowo we francuskiej redakcji Radia Polonia, a następnie w Trójce, dla której prowadził m.in. audycję Zapraszamy do Trójki[2]. W 1975 rozpoczął pracę w Telewizji Polskiej, z której został wyrzucony po wprowadzeniu stanu wojennego[2]. W stanie wojennym współpracował z Agence France-Presse, Radio France Internationale, sekcją polską BBC i Radiem Wolna Europa. Był także korespondentem francuskiego dziennika „Libération” i „Le Monde”, w których publikował pod pseudonimem Pierre Vodnik; jego teksty były tłumaczone i publikowane w czasopismach „The New York Times” i „The Washington Post”[5]. Pisał także do czasopisma „Kultura”[2].
28 września 1990 uruchomił (razem z Januszem Weissem i Leszkiem Stafiejem) jedną z pierwszych komercyjnych stacji radiowych w powojennej Polsce – Radio Gazeta, które dwa miesiące później zostało przemianowane na Radio Zet[6], którego stał się większościowym udziałowcem. Prowadził wywiady polityczne Gość Radia Zet i talk-show Na każdy temat w telewizji Polsat. Był laureatem Wiktora w 1994 i Nagrody Kisiela w 1995.
Był żonaty z dziennikarką Dorotą Zawadowską[7]. Miał córkę Katarzynę[8].
Zmarł na raka płuc[9]. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 173-6-13)[10].
W 2000 został patronem skweru na warszawskim Żoliborzu[11]. Od 2005 wręczana jest Nagroda im. Andrzeja Woyciechowskiego, przyznawana dorocznie za najlepszy materiał dziennikarski[12].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ http://nekrologi.wyborcza.pl/.
- 1 2 3 4 Jurczenko-Topolska i Dubiński 2013 ↓, s. 8.
- ↑ Jurczenko-Topolska i Dubiński 2013 ↓, s. 18.
- ↑ Jurczenko-Topolska i Dubiński 2013 ↓, s. 7.
- ↑ Jurczenko-Topolska i Dubiński 2013 ↓, s. 8, 14.
- ↑ Jurczenko-Topolska i Dubiński 2013 ↓, s. 19, 33, 80–81.
- ↑ Jurczenko-Topolska i Dubiński 2013 ↓, s. 57.
- ↑ Jurczenko-Topolska i Dubiński 2013 ↓, s. 267.
- ↑ Krystyna Bochenek, Dariusz Kortko, Rzuć palenie! Rozmowa z prof. Witoldem Zatońskim z Centrum Onkologii w Warszawie, „Duży Format”, wyborcza.pl.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: FELIKS ANTOSZEWSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-12-18].
- ↑ Ulice Twojego Miasta.
- ↑ Kapituła Nagrody im. Andrzeja Woyciechowskiego 2014 [online], Nagroda im. Andrzeja Woyciechowskiego [dostęp 2019-06-25] (pol.).
Bibliografia
- Iwona Jurczenko-Topolska, Krzysztof Dubiński: Andrzej Woyciechowski: Moje Radio Zet. Warszawa: Wydawnictwo ZetNET, 2013. ISBN 978-83-89774-90-3.
Linki zewnętrzne
- O Andrzeju Woyciechowskim. radiozet.net. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-04-26)].