Anna Berent

Anna Berent (ur. 1871 w Kaiserlautern, zm. po 1944 w Zagrzebiu?) – polska malarka i rysowniczka.

W latach 90. XIX w. uczyła się w Monachium, w szkole Stanisława Grocholskiego oraz w szkole Antona Ažbègo. W 1899 zaręczyła się i wyszła za Stanisława Berenta, zamieszkali w Lozannie. Tam Berent kontynuowała pracę twórczą, brak jednak wzmianek o jej wystawach przed 1914 rokiem.

Malowała studia portretowe, sceny figuralne i ilustracje, stworzyła też kilka monumentalnych kompozycji figuralnych o charakterze trudnych dziś do odczytania alegorii. Artystka poruszała głównie tematykę związaną z przemijaniem, śmiercią, starością, z kolei kompozycje alegoryczne bliskie były malarstwu skandynawskiemu i twórczości Ferdynanda Hodlera. Obszerny zbiór obrazów Berent znajduje się w kolekcji Muzeum Narodowego w Warszawie, większość dzieł trafiła tam najprawdopodobniej w wyniku likwidacji pracowni artystki^[1].

• 
  Pieśń wieczorna, przed 1930 r.
• 
  Przebudzenie wiosny, przed 1929 r.
• 
  Scena symboliczna na tle morza, ok. 1929 r.
• 
  Portret mężczyzny w typie renesansowym, pocz. XX w.
• 
  Kosiarze, pocz. XX w.
• 
  Las, pocz. XX w.

• Agnieszka Morawińska, Artystki polskie. Katalog wystawy, Muzeum Narodowe w Warszawie, Warszawa 1991, s. 94-95.
• Halina Stępień, Maria Liczbińska, Artyści polscy w środowisku monachijskim w latach 1828-1914: materiały źródłowe, Warszawa 1994, s. 29.

• Zdjęcia obrazów w bibliotece Polona