Antoni Brzozowski
 | ||||
| Data i miejsce urodzenia |
11 grudnia 1900 | |||
|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
19 sierpnia 1957 | |||
| Obywatelstwo |
polskie | |||
| Dorobek medalowy | ||||
| ||||
| Odznaczenia | ||||
  | ||||
Antoni Brzozowski (ur. 11 grudnia 1900 w Warszawie, zm. 19 sierpnia 1957 tamże) – polski wioślarz, olimpijczyk z Paryża 1924, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Syn Stanisława[1] i Stefanii, urodzony 11 grudnia 1900 w Warszawie[2]. Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej[2], jako starszy ułan 1 pułku ułanów krechowieckich. W 1921 został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojskowego Virtuti Militari[3], za czyny bojowe w bitwie warszawskiej[2]. Awansowany na stopień plutonowego rezerwy[1].
Podczas odbywania służby wojskowej zaprzyjaźnił się z Henrykiem Fronczakiem, który był jednym z prekursorów żeglarstwa w Polsce[2]. Za jego namową wstąpił do Koła Wioślarzy Warszawskich[2], gdzie przygotowywał się do igrzysk olimpijskich w Paryżu[2]. W 1924 zdobył wicemistrzostwo Polski w konkurencji czwórka ze sternikiem. W tym samym roku na igrzyskach olimpijskich startował w czwórce ze sternikiem bez powodzenia (osada w składzie Antoni Brzozowski, Henryk Fronczak, Edmund Kowalec, Józef Szawara i sternik Władysław Nadratowski) odpadła w eliminacjach).
Podczas II wojny światowej działał w ZWZ-AK[2]. Jego przełożonym był kolega z osady Henryk Fronczak. W czasie okupacji niemieckiej (1940-1945) pracował w warszawskiej Fabryce Tektury Dachowej Materiałów Izolacyjnych i Asfaltu Henryka Fronczaka przy ul. Podchorążych 57[2]. Od 1947 był zatrudniony na stanowisku kierowcy samochodowego w Ministerstwie Administracji Publicznej, a następnie w PP Uzdrowiska Polskie, gdzie pracował jako osobisty szofer premiera Edwarda Osóbki-Morawskiego[2].
Ożenił się z Leokadią z Bojarskich, z którą miał pięciu synów: Andrzeja, Mariana, Macieja, Marcina i Jacka[2]. Zmarł na raka płuc 19 sierpnia 1957 w Warszawie[2]. Pochowano go na cmentarzu Bródnowskim (kwatera 17F-1-28).
Zgromadzone przez niego pamiątki sportowe, uległy zniszczeniu w wyniku pożaru, podczas Powstania Warszawskiego na Woli (Krochmalna)[2].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 2101[4] – 1921[5]
- Medal Niepodległości – 15 czerwca 1932[6][1]
Przypisy
- 1 2 3 Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-07-18].
- 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 Antoni Brzozowski (1900-1957) [online], Polski Komitet Olimpijski, 24 czerwca 2020 [dostęp 2025-04-06].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 26 stycznia 1922, s. 4 – wskazano nr 5087.
- ↑ Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 407.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 26 stycznia 1922, s. 4.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 140, poz. 172 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
Bibliografia
- Księga Jazdy Polskiej. Bolesław Wieniawa-Długoszowski (red.) Bronisław Rakowski (red.) Władysław Dziewanowski (red.) Karol Koźmiński (red.) Stanisław Strumph-Wojtkiewicz (red.) Stanisław Ostoja-Chrostowski (red.) Stanisław Haykowski (ilust.). Warszawa: Zakłady Graficzne Instytutu Wydawniczego „Biblioteka Polska”, 1938.
- Ryszard Wryk: Olimpijczycy Drugiej Rzeczypospolitej. Poznań: Nauka i Innowacje, 2015, s. 160–161. ISBN 978-83-64864-22-3.
- Sylwetka zawodnika na portalu PKOL
- Antoni Brzozowski Biographical information. olympedia.org. (ang.).
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2025-04-06].