Antoni Grudziński (pianista)

Antoni Wawrzyniec Grudziński^[1], także Grzymała Grudziński^[2] (ur. 29 lipca 1875^[1][2] w Sejnach^[1], zm. 4 lutego 1929^[2][3] w Warszawie^[3]) – polski pianista i pedagog, sprawozdawca muzyczny i kompozytor^[1].

Ukończył gimnazjum w Sejnach, a następnie studia w Warszawskim Instytucie Muzycznym. W 1893 uzyskał dyplom gry na organach, zaś w 1896 fortepianie, początkowo w klasie Rudolfa Strobla, a później Aleksandra Michałowskiego. Uczył się również kompozycji w klasie Zygmunta Noskowskiego^[1].

W 1901^[1], przy ul. Piotrkowskiej 113^[4], założył w Łodzi szkołę muzyczną, w której nauczał gry na fortepianie, współpracując m.in. z Henrykiem Melcerem-Szczawińskim, Antonim Sygietyńskim i Markiem Zawirskim. Był sprawozdawcą muzycznym „Gońca Łódzkiego”, „Rozwoju” oraz „Neue Lodzer Zeitung” oraz na początku XX w. prowadził chór Towarzystwa Śpiewaczego „Lira” w Łodzi^[1].

W 1914 zamieszkał w Warszawie, gdzie założył Instytut Muzyczny Antoniego Grudzińskiego (w latach 1914–1921 działający jako Kursy Muzyczne). W powstałej instytucji, wykłady prowadzili m.in.: Tadeusz Joteyko, Margerita Trombini-Kazuro i Piotr Rytel. Pracował także jako sprawozdawcza muzyczny „Kuriera Polskiego”^[1].

Ponadto koncertował jako pianista, organista i akompaniator. Był autorem miniatur fortepianowych i solowych pieśni z towarzyszeniem fortepianu. Publikował je zazwyczaj w wydawnictwach Breitkopf & Härtel, M. Arcta oraz Rychlińskiego i Wegnera. Jego utwory i niewydane rękopisy oraz artykuły oraz prace dotyczące techniki fortepianowej zostały zniszczone lub zaginęły podczas powstania warszawskiego^[1].

• Universum studia pasażowe, wyd. I, Wydawnictwo M. Arcta, Warszawa 1925.
• Universum studia pasażowe, wyd. II, Spółdzielnia Wydawnicza „Czytelnik”, Warszawa 1952.