Antoni Komuda
 Antoni Komuda (w środku) ze swoimi wychowankami: Jerzym Rybickim (z lewej) i Michałem Woźniakiem, początek lat 80. | ||||||||||
| Data i miejsce urodzenia | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | ||||||||||
| Informacje klubowe | ||||||||||
| Klub |
Polonia Warszawa | |||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||
| ||||||||||
Antoni Komuda (ur. 30 października 1921 w Warszawie, zm. 11 lipca 1989 tamże) – polski bokser, reprezentant Polski.
Życiorys
Karierę pięściarską rozpoczynał w 1936 roku, w klubie Polonia Warszawa. Wybuch II wojny światowej spowodował jego zahamowanie rozwoju sportowego. Po zakończeniu działań wojennych był zawodnikiem WMKS Katowice, a następnie wrócił do rodzinnej Warszawy, walcząc w barwach Grochowa Warszawa i Gwardii Warszawa. Startując w mistrzostwach Polski, wywalczył dwukrotnie mistrzostwo w 1946 w wadze piórkowej i 1951 roku, w kategorii lekkopółśredniej. Z Gwardią Warszawa zdobył drużynowe mistrzostwo Polski w sezonie 1949/50. W roku 1945 wystąpił w jednym spotkaniu reprezentacji Polski, przegrywając walkę w wadze lekkiej. Walcząc w ringu stoczył 307 walk, z czego 247 wygrał, 18 zremisował i 42 przegrał.
Po zakończeniu kariery został trenerem młodzieży w Gwardii Warszawa.
Pochowany na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie (Sektor 16 G, rząd 4, grób 3).
Bibliografia
- Piotr Osmólski: Leksykon boksu. Warszawa: Sport i Turystyka, 1989. ISBN 978-83-217-2680-9. ISBN 83-217-2680-1. (pol.).