Wymyk szarawy
| Arctosa cinerea[1] | |
| (Fabricius, 1777) | |
 Samica | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Podtyp | |
| Gromada | |
| Rząd | |
| Infrarząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj |
Arctosa |
| Gatunek |
wymyk szarawy |
| Zasięg występowania | |
 | |
Wymyk szarawy (Arctosa cinerea) – gatunek pająka z rodziny pogońcowatych (Lycosidae).
Budowa
Wymyki szarawe są jednymi z największych europejskich przedstawicieli swojej rodziny. Samce osiągają długość 12–14 mm, a samice 14–17 mm[2]. Ubarwione są niepozornie, w biało-szare cętki i prążki[3] – ubarwienie samców jest bardziej kontrastowe[2].
Biologia
Wymyk szarawy poluje przeważnie na nadwodne owady i inne bezkręgowce; analizy izotopowe wskazują, że wodne owady stanowią około 56% jego diety[4]. Dzięki dużym rozmiarom i waleczności jest w stanie pokonać nawet duże drapieżne chrząszcze z rodziny biegaczowatych – trzyszcze, zamieszkujące podobne biotopy. Dzięki maskującemu ubarwieniu wymyki szarawe są bardzo trudne do zauważenia w naturalnym środowisku – nadwodnych żwirowiskach i na plażach. Zwykle posiadają wiele kryjówek, co dodatkowo utrudnia wykrycie ich obecności[3]. W lecie zwykle przesiadują w wyłożonych oprzędem norkach na brzegach wód[2].
Wymyki szarawe są aktywne od marca do listopada. Młode wykluwają się od sierpnia do października i przez pierwsze kilka tygodni pozostają pod opieką matki. Przed zimą rozchodzą się. Wymyki zimują w odległości kilkunastu metrów od brzegów zbiorników wodnych[2].
Występowanie
Zasięg występowania wymyka szarawego obejmuje tereny od strefy śródziemnomorskiej na południu do Skandynawii na północ i na wschód do Syberii[2]. W związku z postępującą degradacją środowiska naturalnego i regulacjami rzek zmniejsza się powierzchnia siedlisk dla tego pająka, dlatego też w wielu rejonach Europy (zwłaszcza na zachodzie) stał się on gatunkiem rzadkim. W Polsce wciąż występuje na terenie całego kraju[2][3].
Przypisy
- ↑ Arctosa cinerea, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- 1 2 3 4 5 6 Martin Kreuels, Marek Żabka: Europejski pająk roku 2007. European Society of Arachnology. [dostęp 2012-08-25].
- 1 2 3 Barbara Baehr, Martin Baehr: Jaki to pająk?. Warszawa: MULTICO, 2008, s. 93. ISBN 978-83-7073-635-4.
- ↑ Achim Paetzold, Carsten J. Schubert, Klement Tockner. Aquatic terrestrial linkages along a braided-river: riparian arthropods feeding on aquatic insects. „Ecosystems”. 8 (7), s. 748–759, 2005. DOI: 10.1007/s10021-005-0004-y. (ang.).