Astryld czarnorzytny
| Estrilda troglodytes[1] | |||
| (Lichtenstein, 1823) | |||
.jpg) | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
astryld czarnorzytny | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
 | |||
Astryld czarnorzytny[4] (Estrilda troglodytes) – gatunek małego ptaka z rodziny astryldowatych (Estrildidae), zamieszkujący środkową i zachodnią Afrykę. Introdukowany na Karaibach, Hawajach, w Japonii i Hiszpanii[2]. Gatunek monotypowy[2][5].
Morfologia
Długość ciała około 10 cm, masa ciała 6,9–8,2 g[2]. U tego gatunku nie występuje dymorfizm płciowy. Posiada gruby, czerwony dziób oraz ciemnoszare ciemię i czoło. Przez pokrywy uszne, aż na kark biegnie ciemnoczerwony pasek. Podbródek gardło i boki głowy są białe. Pierś oraz brzuch mają kolor łososiowy. Podbrzusze, kuper i pokrywy podogonowe białe. Sterówki czarne, dosyć długie i zaostrzone[6]. Nogi krótkie, różowe. Skrzydła o kolorze szarym. Młode podobne do osobników dorosłych, lecz nie mają czerwonego paska na głowie i posiadają czarny dziób.
Występowanie
Astryld czarnorzytny występuje na terenach ciągnących się od Senegalu do Ugandy i Etiopii[6]. Zamieszkuje sawanny, bagna, pola ryżowe oraz zarośla położone nad wodą. Żyje w parach[7].
Lęgi
Samica składa od 2 do 7 małych, białych jaj. Inkubacja trwa 14 dni i wysiadują je oboje rodzice. Porost piór u piskląt trwa od 17 do 21 dni[7].
Status
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje astrylda czarnorzytnego za gatunek najmniejszej troski (LC, least concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Trend liczebności populacji uznaje się za stabilny[3].
Informacje dla hodowców
Jest to żywy i aktywny gatunek nadający się do dużych klatek oraz wolier. Przyjazny wobec innych astryldów. Samica wykorzystuje budkę lęgową lub buduje kuliste gniazdo w krzakach. Jesienią i zimą muszą być trzymane w temperaturze 25 stopni[7]. Można mu podawać drobnoziarniste proso, kanar, murzynek, włośnicę ber, kiełki i nasiona traw oraz chwastów. Je także żwirek i żywy pokarm. W okresie lęgowym trzeba odizolować poszczególne pary od siebie.
Przypisy
- ↑ Estrilda troglodytes, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- 1 2 3 4 Payne, R.: Black-rumped Waxbill (Estrilda troglodytes). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. 2019. [dostęp 2019-12-12].
- 1 2 Estrilda troglodytes, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Estrildidae Bonaparte, 1850 - astryldowate - Waxbills (wersja: 2020-03-14). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-11-29].
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Waxbills, parrotfinches, munias, whydahs, Olive Warbler, accentors, pipits. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2020-11-29]. (ang.).
- 1 2 Angelika Lang, Ptaki ozdobne od A do Z, 2005, ISBN 978-83-7175-561-3.
- 1 2 3 Matthew M. Vriends i Tanya M. Heming-Vriends, Ptaki egzotyczne, 2004.
Linki zewnętrzne
- Zdjęcia i nagrania audiowizualne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).