Lepkogłówka ziemniaczana
.png) | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
lepkogłówka ziemniaczana |
| Nazwa systematyczna | |
| Atractiella solani (Cohn & J. Schröt.) Oberw. & Bandoni Can. J. Bot. 60(9): 1732 (1982) | |
Lepkogłówka ziemniaczana (Atractiella solani (Cohn & J. Schröt.) Oberw. & Bandoni) – gatunek grzybów z klasy Atractiellomycetes[1].
Systematyka i nazewnictwo
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Phleogena, Phleogenaceae, Atractiellales, Incertae sedis, Atractiellomycetes, Pucciniomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy opisali go w 1881 r. Ferdinand Julius Cohn i Joseph Schröter, nadając mu nazwę Pilacrea solani. W 1982 r. Franz Oberwinkler i Robert Joseph Bandoni przenieśli go do rodzaju Phleogena[1]. Synonimy[2]:
- Ecchyna solani (Cohn & J. Schröt.) Pat. 1900
- Pilacre solani (Cohn & J. Schröt.) Sacc. 1892
- Pilacrella solani Cohn & J. Schröt. 1887
Władysław Wojewoda w 1977 r. nadał mu polską nazwę tarczóweczka ziemniaczana, w 2003 r. zmienił ją na lepkogłówka ziemniaczana[3].
Morfologia
Występują w grupach lub w rozproszeniu, mają wysokość 0,7–2 mm, są lekko galaretowate. Trzon o średnicy 50-300 µm, szeroko przytwierdzony do podłoża, białawo-szklisty do kremowego, w stanie wilgotnym prawie przezroczysty. Główka kulista do prawie kulistej, o średnicy 250–400 µm w eksykatach, w świeżych okazach do 1 mm[4].
- Cechy mikroskopowe
Strzępki trzonu o średnicy 4–5(–6) µm, cienkościenne lub o ścianach średniej grubości, przeważnie równoległe, rozgałęzione i z okazjonalnymi anastomozami, przechodzące do główki i tam obficie rozgałęzione, cienkościenne. Płodne strzępki kończą się w probazydiach, hymenium pogrubiające się przez boczną lub obustronną proliferację. Probazydia wąsko maczugowate, 4-komórkowe. Dojrzałe podstawki o długości 60–100 µm, walcowate u góry, o średnicy 6–8 µm, zwężające się do 2–3 µm u nasady, komórka szczytowa z zarodnikiem wierzchołkowym, zarodniki trzech dolnych komórek jednostronne, w pobliżu wierzchołków komórek. Hyfidy 40–200 × 3–6 µm, powstają ze strzępek generatywnych w subhymenium, cienkościenne, często falisto wygięte, zwężające się stopniowo ku wierzchołkowi, wystające do 100 µm poza podstawki[4].
Występowanie i siedlisko
Grzyb saprotroficzny. Podano jego stanowiska w Szkocji i w Polsce na gnijących ziemniakach, łętach ziemniaczanych i w glebie[4]. W Polsce notowany tylko dwa razy: w 1889 r. we Wrocławiu (J. Schröter) i w 1979 r. (W. Wojewoda). Uznany za gatunek wymarły[3].
Przypisy
- 1 2 3 Index Fungorum [online] [dostęp 2024-11-20].
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2024-11-20].
- 1 2 Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, s. 518, ISBN 83-89648-09-1.
- 1 2 3 F. Oberwinkler, R.J. Bandoni, A taxonomic survey of the gasteroid, auricularioid Heterobasidiomycetes, „Canadian Journal of Botany”, 60 (9), Mycobank, 1982, s. 1726–1750 [dostęp 2024-11-20].