August Starzeński (oficer)

August Starzeński
podpułkownik dyplomowany kawalerii podpułkownik dyplomowany kawalerii
Data urodzenia

2 kwietnia 1889

Data śmierci

?

Przebieg służby
Lata służby

do 1930

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

2 Pułk Ułanów

Stanowiska

attaché wojskowy

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Oficer Orderu Korony (Belgia) Krzyż Wojenny (Belgia) (1914–1918) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)

August Starzeński (ur. 2 kwietnia 1889, zm. ?) – podpułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 2 kwietnia 1889 jako syn Wiktora[1]. Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Od listopada 1919 roku do grudnia 1921 roku był attaché wojskowym przy Poselstwie Polskim w Brukseli. Za ten okres służby otrzymał pochwałę ministra spraw wojskowych oraz „uznanie naczelnych władz wojskowych belgijskich”, czego wyrazem było nadanie mu przez Króla Belgów Alberta I Krzyża Oficerskiego Orderu Korony[2]. 15 lipca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu majora, w kawalerii, w grupie oficerów byłej armii gen. Hallera[3].

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 78. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku - kawalerii)[4]. W latach 1923–1924 był ponownie attaché wojskowym przy Poselstwie Polskim w Brukseli, pozostając oficerem nadetatowym 2 Pułku Ułanów Grochowskich w Suwałkach. W tym czasie przysługiwał mu, obok stopnia wojskowego, tytuł oficera przydzielonego do Sztabu Generalnego[5][6]. Z dniem 1 listopada 1924 roku został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza IV Kursu Doszkolenia. 15 października 1925 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przeniesiony do kadry korpusu oficerów kawalerii przy Departamencie II Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych z jednoczesnym przeniesieniem służbowym do Oddziału IV Sztabu Generalnego na okres sześciu miesięcy. Z dniem 15 listopada 1926 roku został przeniesiony w stan nieczynny na przeciąg 12 miesięcy[7]. W kolejnych latach przedłużano mu pobyt w stanie nieczynnym[8][9]. Z dniem 31 maja 1930 roku został przeniesiony w stan spoczynku[10].

W 1934 posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I jako „oficer przewidziany do użycia w czasie wojny” i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III[11].

Po wybuchu II wojny światowej znalazł się w niewoli sowieckiej, przebywał w obozie w Kozielsku, skąd 7 marca 1940 w grupie kilkunastu jeńców został przewieziony do więzienia w Smoleńsku[12], gdzie najprawdopodobniej zginął.

Ordery i odznaczenia

Przypisy

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.