Australian Cattle Dog
 Australian Cattle Dog | |
| Inne nazwy |
Australijski pies pasterski, Australian Blue Heeler, Australian Queensland Heeler |
|---|---|
| Kraj patronacki | |
| Wymiary | |
| Wysokość |
46 – 51 cm (psy), |
| Klasyfikacja | |
| FCI |
Grupa I, Sekcja 2, |
| AKC |
Herding |
| ANKC |
Grupa 5 – (Working Dogs) |
| CKC |
Grupa 7 – (Herding Dogs) |
| KC(UK) |
Pastoral |
| NZKC |
Working |
| UKC |
Herding Dog |
| Wzorce rasy | |
Australian Cattle Dog – jedna z ras psów, należąca do grupy psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów zaganiających. Według klasyfikacji FCI podlega próbom pracy[3]. Typ wilkowaty[1].
Australian Cattle Dog jest psem silnym i zwinnym, o masywnej budowie, wyhodowanym w Australii do pędzenia bydła podczas długich i wyczerpujących wypraw na targ. Jego podstawowymi zaletami są: wytrzymałość i wszechstronność w pracy. Pracuje cicho i często samodzielnie, kontrolując bydło dokładnie i z niewielkim wysiłkiem. Jest sprawny i czujny, mało szczekliwy. W kraju swojego pochodzenia jest popularnym psem rodzinnym.
Wygląd
Mocno zbudowany, zwarty, proporcjonalny. Wytrzymały i odporny. Odważny, inteligentny, czujny, o silnym instynkcie stróżowania i obrony.
- Głowa: czaszka szeroka, stop łagodny, choć wyraźnie widoczny. Szczęki mocne, o przylegających wargach. Nos czarny
- Oczy: średniej wielkości, owalne, ciemnobrązowe, dość szeroko osadzone.
- Uszy: stojące, średniej wielkości. Szerokie u nasady, umięśnione, postawione, w kształcie łagodnego trójkąta. Osadzone szeroko, skierowane na zewnątrz, ruchliwe i sztywno wzniesione w czasie czuwania. Wnętrze ucha dość dobrze owłosione.
- Tułów: dobrze umięśniony. Stosunek długości do wysokości 10:9. Linia grzbietowa jest prosta, grzbiet mocny z żebrami płaskimi i wygiętymi do tyłu.
Szata i umaszczenie
Szata jest krótka, dwuwarstwowa; twardy i przylegający włos okrywowy, gęsty podszerstek. Błękitne dereszowate lub rude dereszowate. Psy błękitne zwykle mają podpalane znaczenia. Mogą występować łaty na głowie: czarne u psów błękitnych i rude u rudych dereszowatych, preferowane symetryczne rozłożenie łat. Łaty na ciele są dopuszczalne, ale niepożądane.
Wiek
Psy tej rasy żyją stosunkowo długo. Najdłużej żył pies o imieniu Bluey, który umarł w roku 1939 mając 29 lat i pięć miesięcy.[4].
Przypisy
Bibliografia
- Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
- Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998, s. 136. ISBN 83-7073-122-8.
- Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09354-7.
- David Taylor: Księga psów. Warszawa: Świat Książki, 1995. ISBN 83-7129-102-7.