Bąkowron japoński

Bąkowron japoński
	Gorsachius goisagi
	(Temminck, 1836)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ptaki
Podgromada	Neornithes
Infragromada	ptaki neognatyczne
Rząd	pelikanowe
Podrząd	czaplowce
Rodzina	czaplowate
Podrodzina	czaple
Rodzaj	Gorsachius
Gatunek	bąkowron japoński
Synonimy
	Nycticorax goisagi Temminck, 1836;
	Nycticorax goisagi Temminck, 1836;
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; narażony na wyginięcie
	Zasięg występowania
	; obszar lęgowy obszar występowania całorocznego obszar zimowania

Bąkowron japoński^[3], ślepowron japoński^[4] (Gorsachius goisagi) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny czaplowatych (Ardeidae). Jest narażony na wyginięcie^[2]. Nie wyróżnia się podgatunków^[1]^[5].

Występowanie

Występuje w południowej części Japonii, gdzie ma tereny lęgowe, natomiast w okresie zimowania odlatuje na teren Filipin. Występuje także przelotnie na terenie Tajwanu i w południowo-wschodnich Chinach. Odnotowano również w okresie lęgowym pojedyncze ptaki na terenie Korei i na Rosyjskim Dalekim Wschodzie, a w okresie zimowym na terenie Indonezji.

W okresie lęgowym zamieszkuje na terenach silnie zalesionych, w lasach liściastych i iglastych, także mieszanych, w pobliżu rzek i strumieni lub terenów podmokłych, na wzgórzach i zboczach gór do wysokości 1500 m n.p.m. W okresie zimowania zamieszkuje silnie zacienione lasy z rzekami i strumieniami na obszarach do wysokości 2400 m n.p.m.

Opis

Długość ciała 48–49 cm; masa ciała (jednego zważonego samca) 527,1 g; rozpiętość skrzydeł 87–89 cm^[1]. Ubarwienie dorosłych ptaków – głowa i szyja jest koloru brunatnego, a skrzydła ciemnobrązowego. U młodych osobników głowa i szyja koloru czarnego, a skrzydła mają kolor ciemnobrązowy, lecz ciemniejszy niż osobniki dorosłe. Charakterystycznym znakiem tego gatunku są czarne nieregularne linie występujące na skrzydłach.

Tryb życia

Osobniki dorosłe żerują o zmierzchu lub nocą, samotnie lub w małych stadach. Żywią się głównie drobnymi zwierzętami żyjącymi w glebie lub na niej, są to głównie dżdżownice, ślimaki i małe owady. Przy czym potrafią dziobem rozkopywać ziemię w poszukiwaniu pokarmu.

Okres lęgowy trwa od marca do czerwca, okres zimowania od września do listopada. W pozostałych okresach ptaki te migrują z lub na obszary lęgowe.

Status

IUCN od 2020 roku uznaje bąkowrona japońskiego za gatunek narażony (VU, Vulnerable); wcześniej, od 2000 roku klasyfikowano go jako gatunek zagrożony (EN, Endangered), a od 1994 jako gatunek narażony. Liczebność światowej populacji szacuje się na 5000–9999 dorosłych osobników. Trend liczebności populacji uznawany jest za spadkowy^[2].

Przypisy

1 2 3 Martínez-Vilalta, A., Motis, A. & Kirwan, G.M.: Japanese Night-heron (Gorsachius goisagi). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2020. [dostęp 2020-02-11].
1 2 3 Gorsachius goisagi, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
↑ Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Ardeinae Leach, 1820 - czaple (wersja: 2023-03-12). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2023-04-21].
↑ P. Mielczarek & W. Cichocki. Polskie nazewnictwo ptaków świata. „Notatki Ornitologiczne”. Tom 40. Zeszyt specjalny, s. 30, 1999. ISSN 0550-0842.
↑ F. Gill, D. Donsker, P. Rasmussen (red.): Ibis, spoonbills, herons, hamerkop, shoebill, pelicans. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-02-20]. (ang.).

Bibliografia

Japanese Night Heron. Heron Conservation. [dostęp 2018-05-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-11-07)]. (ang.).

Linki zewnętrzne

Zdjęcia i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).

[hbwa-1] 1 2 3 Martínez-Vilalta, A., Motis, A. & Kirwan, G.M.: Japanese Night-heron (Gorsachius goisagi). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2020. [dostęp 2020-02-11].

[iucn-2] 1 2 3 Gorsachius goisagi, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).

[Mielczarek&Kuziemko-3] Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Ardeinae Leach, 1820 - czaple (wersja: 2023-03-12). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2023-04-21].

[mie&cich-4] P. Mielczarek & W. Cichocki. Polskie nazewnictwo ptaków świata. „Notatki Ornitologiczne”. Tom 40. Zeszyt specjalny, s. 30, 1999. ISSN 0550-0842.

[ioc-5] F. Gill, D. Donsker, P. Rasmussen (red.): Ibis, spoonbills, herons, hamerkop, shoebill, pelicans. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-02-20]. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]