Baire (1906)
| Klasa | |
|---|---|
| Historia | |
| Stocznia |
Klawitter, Gdańsk |
| Wodowanie |
1906 |
 Kuba
| |
| Nazwa |
Baire |
| Wejście do służby |
1906 |
| Wycofanie ze służby |
1948 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
500 t |
| Długość |
59,74 m |
| Szerokość |
7 m |
| Zanurzenie |
2,74 m |
| Napęd | |
| 1 maszyna parowa o mocy 1200 ihp, kotły parowe, 1 śruba | |
| Prędkość |
14 węzłów |
| Uzbrojenie | |
| początkowe: • 2 armaty 57 mm (2 × I) • 2 armaty 47 mm (4 × I) (szczegóły w tekście) | |
.svg.png){kind=small}
Baire – kanonierka kubańska z początku XX wieku, pierwszy okręt Marynarki Wojennej Kuby. Pojedyncza jednostka zbudowana w 1906 roku w niemieckim Gdańsku. Służyła podczas obu wojen światowych, wycofana ze służby w 1948 roku.
Wyporność okrętu wynosiła 500 ton, napędzała go maszyna parowa, pozwalająca na osiąganie prędkości 14 węzłów. Uzbrojenie stanowiły początkowo dwa działa kalibru 57 mm, a następnie 76 mm, oraz lżejsza artyleria.
Historia
Kanonierka „Baire”, zbudowana w Niemczech, stała się pierwszym okrętem utworzonej w 1909 roku Marynarki Wojennej Kuby, a wcześniej jej służby ochrony wybrzeża[1]. Zbudowana została w 1906 roku w Gdańsku (wówczas Danzig), w stoczni Klawittera[a]
Opis konstrukcji
Architektura i kadłub
Okręt miał gładkopokładowy kadłub z taranową dziobnicą i silnie nawisającą krążowniczą rufą[2]. Miał jeden lekko pochylony wysoki komin i dwa maszty[1][2]. Niewysokie nadbudówki zgrupowane były na śródokręciu, a nadbudówka dziobowa z mostkiem była umieszczona za masztem dziobowym[2].
Wyporność normalna wynosiła 500 lub 510 ton[b]. Długość wynosiła 59,74 m[c]. Szerokość wynosiła 7 m[1]. Zanurzenie było podawane od 2,1 do 3,1 m[d]. Załoga liczyła 76 osób[1][3].
Uzbrojenie
Uzbrojenie pierwotnie stanowiły dwie pojedyncze armaty kalibru 57 mm (6-funtowe) Hotchkiss Mk I L/40 i dwie armaty kalibru 47 mm (3-funtowe) Hotchkiss Mk I L/40[4][3].
W 1917 roku armaty wymieniono w USA na cztery amerykańskie kalibru 76 mm (3 cale) L/50 Mk III/V/VI i dwie kalibru 37 mm L/40 Mk II/III[3][e]. Wyposażono też okręt w dwa karabiny maszynowe kalibru 7,6 mm[3].
Napęd
Okręt napędzała jedna maszyna parowa potrójnego rozprężania, napędzająca jeden wał śruby[3]. Rozwijała moc indykowaną 1200 hp[4]. Zasilana był w parę przez kotły Babcock[3]. Siłownia pozwalała na osiąganie prędkości 14 węzłów[4]. Zapas węgla wynosił 120 ton[5]. Prędkość okrętu według części publikacji dotyczących okresu II wojny światowej zmalała później do 10 węzłów[1].
Służba
Okręt był pierwszą jednostką marynarki wojennej Kuby i służył także jako jacht prezydencki[1][5]. W 1917 roku, po przystąpieniu Kuby do I wojny światowej po stronie państw Ententy, „Baire” przeszła remont w USA połączony ze wzmocnieniem uzbrojenia[1].
W trakcie II wojny światowej, Kuba również w grudniu 1941 roku wypowiedziała wojnę państwom Osi[1]. Kanonierka znajdowała się już w złym stanie technicznym i została rozbrojona, służąc jako stacjonarny okręt strażniczy[1]. Została wycofana ze służby w 1948 roku[1].
Uwagi
- ↑ Tak podaje większość literatury, jak Patianin, Barabanow i Mitiukow 2008 ↓, s. 27, Jane’s Fighting Ships 1940 ↓, s. 141. Odmiennie ogólnikowa notatka w Gardiner, Chesneau, Kolesnik (red.) 1979 ↓, s. 416 podaje stocznię Schichaua w Gdańsku.
- ↑ 500 ton według Gardiner, Chesneau, Kolesnik (red.) 1979 ↓, s. 416 i Jane’s Fighting Ships 1940 ↓, s. 141, 510 ton według Patianin, Barabanow i Mitiukow 2008 ↓, s. 27, 500/510 ton według Gogin 2022 ↓, s. 75. Różnica może wynikać z zaokrąglonego przeliczenia 500 ton angielskich na tony metryczne (508 t).
- ↑ 196 stóp (59,74 m) według Gardiner, Chesneau, Kolesnik (red.) 1979 ↓, s. 416, Jane’s Fighting Ships 1940 ↓, s. 141, Gogin 2022 ↓, s. 75, natomiast Patianin, Barabanow i Mitiukow 2008 ↓, s. 27 podają w zaokrągleniu 60 m.
- ↑ Zanurzenie „3,1 m (2,1 m)” według Patianin, Barabanow i Mitiukow 2008 ↓, s. 27, 2,74 m (9 stóp) według Gardiner, Chesneau, Kolesnik (red.) 1979 ↓, s. 416, Gogin 2022 ↓, s. 75 i Jane’s Fighting Ships 1940 ↓, s. 141.
- ↑ Jane’s Fighting Ships 1940 ↓, s. 141 podawał w 1940 roku ogólnikowo cztery armaty 3-calowe i dwie 3-funtowe (47 mm).
Przypisy
- 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 Patianin, Barabanow i Mitiukow 2008 ↓, s. 26-27
- 1 2 3 Na podstawie rysunku w Gogin 2022 ↓, s. 75 i fotografii w Gardiner, Chesneau, Kolesnik (red.) 1979 ↓, s. 416.
- 1 2 3 4 5 6 Gogin 2022 ↓, s. 75.
- 1 2 3 Gardiner, Chesneau, Kolesnik (red.) 1979 ↓, s. 416.
- 1 2 Jane’s Fighting Ships 1940 ↓, s. 141.
Bibliografia
- Conway’s All the world’s fighting ships 1860–1905. Robert Gardiner, Roger Chesneau, Eugene Kolesnik (red.). Londyn: Conway Maritime Press, 1979. ISBN 0-85177-133-5. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 1940. Francis McMurtrie (red.). Londyn: Sampson Low, Marston & Co, 1941. (ang.).
- Ivan Gogin: Navypedia. Fighting ships of World War One. Part One. Argentina – Persia. Independently published, 2022. ISBN 979-8814239907.
- Siergiej Patianin, Michaił Barabanow, Nikołaj Mitiukow. Korabli Wtoroj mirowoj wojny. WMS stran Łatinskoj Amieriki i Azji. „Morskaja Kampanija”. 04(17)/2008, maj 2008. Moskwa: Izdatielstwo Kollekcyja. (ros.).