Bazylika San Zeno Maggiore w Weronie
| kościół parafialny | |||||||||
 Fasada bazyliki | |||||||||
| Państwo | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||
| Wyznanie | |||||||||
| Kościół | |||||||||
| bazylika mniejsza • nadający tytuł |
od 16 maja 1973 | ||||||||
| Wezwanie | |||||||||
| |||||||||
| |||||||||
Położenie na mapie Wenecji Euganejskiej  | |||||||||
Położenie na mapie Włoch  | |||||||||
 45°26′33″N 10°58′45″E/45,442500 10,979167 | |||||||||
| Strona internetowa | |||||||||
Bazylika San Zeno Maggiore w Weronie (bazylika św. Zenona w Weronie) – kościół benedyktyński ze słynnym portalem zachodnim, który jest dziełem rzeźbiarza Mikołaja z Ferrary (wł. Niccolò da Ferrara) wykonanym około 1138 roku. W polichromowanym tympanonie przedstawiono sceny z Vita św. Zenona. Po bokach portalu umieszczone są dwa bogato rzeźbione zespoły marmurowych kwater. Po prawej stronie, sześć górnych kwater zawiera sceny z Księgi Rodzaju, dwie najniższe natomiast sceny związane z legendą króla Teodoryka. Po lewej stronie znajdują się sceny pasyjne z Nowego Testamentu oraz sceny walk[1]. Drzwi wejściowe są obłożone 48 płytami z brązu datowanymi na połowę XII wieku.
Bibliografia
- Praca zbiorowa: Sztuka świata. T. 3. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 1993, s. 386. ISBN 83-213-3664-7.
Przypisy
- ↑ Zygmunt Świechowski, Lesław Nowak, Bronisława Gumińska, Sztuka romańska, Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1976, s. 230-232.