Bełkotanie
Bełkotanie – ciężka postać dyslalii[1] polegająca na niemożności prawidłowego wymawiania dźwięków. Do bełkotania zalicza się reranie (nieprawidłowe wymawianie głoski „r” np.: rower = lowel); seplenienie i szeplenienie (nieprawidłowe wymawianie głosek „s” i „sz” np.: stacja = sztacja, poszła = posła); zniekształceniom może ulegać wymowa innych głosek np.: „k”, „l”, „p” i in.
Przyczyny bełkotania mogą być różne:
- niedosłuch,
- nieprawidłowa budowa jamy ustnej lub krtani,
- braki w uzębieniu,
- uszkodzenie układu nerwowego (dróg nerwowych lub ośrodka korowego analizatora słuchowego).
Dziecko, które bełkocze pod koniec wieku przedszkolnego, powinno być zbadane przez logopedę, który ustali przyczynę bełkotania i udzieli wskazówek co do dalszego postępowania.
Przypisy
- ↑ Iga Dworakowska, Bożena Okurowska-Zawada, Agnieszka Lankau, Świadomość rodziców na temat zapobiegania wadom wymowy we wczesnych etapach życia dziecka, [w:] Agnieszka Lankau, Elżbieta Krajewska-Kułak (red.), Sytuacje trudne w ochronie zdrowia. Tom 6, Białystok: Uniwersytet Medyczny w Białymstoku, 2021, s. 501-525 (patrz s. 513), ISBN 978-83-960390-6-4.
Bibliografia
- Encyklopedia zdrowia dziecka.
Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.