Bernardino Honorati
| Kardynał prezbiter | |
 | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
17 lipca 1724 |
| Data i miejsce śmierci |
12 sierpnia 1807 |
| Arcybiskup ad personam Senigallii | |
| Okres sprawowania |
1777–1807 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
31 grudnia 1759 |
| Sakra biskupia |
25 lutego 1760 |
| Kreacja kardynalska |
23 czerwca 1777 |
| Kościół tytularny |
Santi Marcellino e Pietro |
| Data konsekracji |
25 lutego 1760 | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator |
Giovanni Antonio Bacchetoni | ||||||||
| Współkonsekratorzy |
Pompeo Compagnoni | ||||||||
| |||||||||
Bernardino Honorati (ur. 17 lipca 1724 w Jesi, zm. 12 sierpnia 1807 w Senigallii) – włoski kardynał.
Życiorys
Urodził się 17 lipca 1724 roku w Jesi, jako syn Giuseppego Honoratiego Marianny Cimy[1]. Studiował na La Sapienzy, gdzie uzyskał doktorat utroque iure[1]. Następnie został referendarzem Trybunału Obojga Sygnatur i relatorem Świętej Konsulty[1]. 31 grudnia 1759 roku przyjął święcenia kapłańskie[2]. 28 stycznia 1760 roku został tytularnym arcybiskipem Side, a 25 lutego przyjął sakrę[2]. W latach 1760–1767 był nuncjuszem we Florencji, a w okresie 1766–1775 – w Wenecji[2]. 23 czerwca 1777 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny Santi Marcellino e Pietro[2]. W tym samym roku został arcybiskupem ad personam Senigallii[1]. Zmarł tamże 12 sierpnia 1807 roku[1].