Biegus rdzawoszyi
| Calidris ruficollis[1] | |||
| (Pallas, 1776) | |||
 | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
biegus rdzawoszyi | ||
| Synonimy | |||
|
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
 linia przerywana – zasięg przybliżony kolor zielony – terytoria lęgowe kolor niebieski – zimowiska | |||
Biegus rdzawoszyi[5] (Calidris ruficollis) – gatunek małego, wędrownego ptaka z rodziny bekasowatych (Scolopacidae). Nie wyróżnia się podgatunków[2][6].
- Zasięg występowania
- Występuje w północnej i północno-wschodniej Syberii – od półwyspu Tajmyr po Półwysep Czukocki; sporadycznie w zachodniej i północnej Alasce. Zimuje na obszarze od wschodnich Indii, Mjanmy, południowych Chin i Tajwanu przez Filipiny i Indonezję po Wyspy Salomona, Australię i Nową Zelandię[2]. Sporadycznie zalatuje też w inne rejony świata – odnotowywano go m.in. w Europie Zachodniej i Północnej[7], Afryce czy na Bliskim Wschodzie[4].
- Biotop
- W sezonie lęgowym zamieszkuje tundrę. Poza sezonem lęgowym zasiedla głównie przybrzeżne i pływowe watty, osłonięte zatoki i laguny, a także słodkowodne, słonawe i słone mokradła, czasami także piaszczyste plaże i skaliste wybrzeża[4].
- Wymiary średnie
- Długość ciała 13–16 cm, masa ciała 18–51 g, rozpiętość skrzydeł 29–33 cm[2].
- Lęgi
- Gatunek monogamiczny. Gniazduje w małych, luźnych grupach o zagęszczeniu 4–6 do 28 par/km². Gniazdo stanowi płytkie zagłębienie w ziemi bądź na kępie mchu w skalistej tundrze. Zwykle wyłożone jest liśćmi z pobliskich karłowatych wierzb. Ptak wyprowadza jeden lęg w roku, składając w czerwcu 3–4 jaja koloru oliwkowego z brązowym plamkowaniem. W przypadku utraty lęgu może wyprowadzić kolejny. Wysiadują oboje rodzice przez około 3 tygodnie. Pisklęta opuszczają gniazdo wkrótce po wykluciu[8].
- Pożywienie
- W sezonie lęgowym owady i ich larwy, nasiona. Poza sezonem lęgowym skorupiaki, owady, mięczaki, robaki[2][8].
- Status
- Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) od 2015 roku uznaje biegusa rdzawoszyjego za gatunek bliski zagrożenia (NT – Near Threatened); wcześniej, od 1988 roku miał on status najmniejszej troski (LC – Least Concern). Za największe zagrożenie dla tego gatunku uznaje się utratę siedlisk w rejonie Morza Żółtego, wykorzystywanych przez ptaki jako miejsce postoju w trakcie wędrówek[4]. W 2015 roku populacja liczyła około 315 000 dorosłych osobników, z czego około 270 000 zimowało w Australii[4].
Przypisy
- ↑ Calidris ruficollis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- 1 2 3 4 5 Van Gils, J., Wiersma, P., Kirwan, G.M. & Sharpe, C.J.: Red-necked Stint (Calidris ruficollis). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2020. [dostęp 2020-02-02].
- 1 2 3 D. Lepage, Red-necked Stint Calidris ruficollis, [w:] Avibase [online] [dostęp 2025-02-01] (ang.).
- 1 2 3 4 5 Calidris ruficollis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Arenariinae Stejneger, 1885 - biegusy (Wersja: 2023-09-29). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2025-02-01].
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): IOC World Bird List (v11.2). [dostęp 2021-08-12]. (ang.).
- ↑ Red-necked Stint, Calidris ruficollis. [w:] Tarsiger.com [on-line]. [dostęp 2020-02-02]. (ang.).
- 1 2 Nicole Bouglouan: Red-necked Stint Calidris ruficollis. [w:] oiseaux-birds.com [on-line]. [dostęp 2020-02-02]. (ang.).
Linki zewnętrzne
- Zdjęcia, nagrania głosów i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).