Bill Davison

Bill Davison

„Wild Bill” Davison (1946)
Imię i nazwisko	William Edward Davison
Pseudonim	„Wild Bill”
Data i miejsce urodzenia	5 stycznia 1906 Defiance
Data i miejsce śmierci	14 listopada 1989 Santa Barbara
Instrumenty	kornet, trąbka
Gatunki	jazz (dixieland, swing)
Zawód	muzyk
Powiązania	Frank Teschemacher, Eddie Condon
Zespoły
Benny Meroff and His Orchestra Eddie Condon’s Band

William Edward Davison, ps. „Wild Bill” (ur. 5 stycznia 1906 w Defiance, zm. 14 listopada 1989 w Santa Barbara)^[1] – amerykański muzyk jazzowy, czołowy kornecista stylu dixieland^[1].

Był synem Edwarda, pracownika wędrownego, i Anny z d. Kreps, gospodyni domowej^[2]. Od siódmego roku życia wychowywali go dziadkowie ze strony matki. Już w dzieciństwie lubił muzykę i miał wrodzony talent do nauki gry na instrumentach. Najpierw opanował grę na mandolinie, gitarze i banjo^[2]. Następnie został skautem, żeby w korpusie doboszy i trębaczy nauczyć się grać na sygnałówce oraz trąbce^[2]. Jej ostre brzmienie nie bardzo mu się podobało i ostatecznie, mając dwanaście lat, wybrał kornet, któremu pozostał wierny przez całą karierę^[2]. Miał słuch absolutny. Natomiast słabo czytał nuty, ale przy jego niezwykłej pamięci muzycznej oraz stylu, w którym grał, w niczym mu to nie przeszkadzało.

Występy przed publicznością rozpoczął jako nastolatek w grupie The Ohio Lucky Seven, w której poszerzył warsztat instrumentalny. Grał w niej do siedemnastego roku życia. Większość wolnego czasu spędzał na słuchaniu nagrań innych trębaczy, którzy go wówczas inspirowali. Jednym z jego pierwszych wzorów był Louis Panico, kornecista i solista orkiestry Ishama Jonesa. Niebawem jego idolem został Louis Armstrong.

W latach 20. zyskał renomę, grając w znanych zespołach na Śwodkowym Zachodzie. Od 1923 do 1925 był głównym solistą Chubb-Steinberg Orchestra of Cincinnati^[2]. W następnym roku przeniósł się do Detroit i dołączył do formacji The Seattle Harmony Kings, z którą grał do 1928. Kiedy nie koncertował z ww. orkiestrami, prowadził małe zespoły, do których zapraszał muzyków lubiących dixieland. W 1928 w Chicago został solistą w tanecznej Benny Meroff’s Orchestra, reprezentującej rodzący się wówczas „styl chicagowski”^[2]. Jeden z miejscowych impresariów nazwał go „Białym Armstrongiem”^[2]. Grał dynamicznie i dysponował potężnym brzmieniem instrumentu. Jednocześnie potrafił grać subtelnie i delikatnie. Poeta Philip Larkin tak opisał jego grę: Kornecista o niezwykłej energii, używał szerokiej gamy świadomych zniekształceń tonalnych, mocnego vibrata i agresywnego ataku dźwięku. W zaskakujących momentach grał wysokie nuty. Natomiast w wolnych tempach łagodniał i zadziwiał elokwencją^[3].

W orkiestrze Meroffa poznał klarnecistę i saksofonistę Franka Teschemachera, z którym się zaprzyjaźnił. Po odejściu w 1931 od Meroffa razem założyli big-band^[4]. Niestety w nocy 1 marca 1932 doszło do wypadku drogowego, w którym zginął Teschemacher. Był pasażerem w swoim kabriolecie Packard Phaeton, który prowadził Davison^[5]. Podczas zakładania dachu w czasie jazdy w ich auto uderzyła na skrzyżowaniu nieoświetlona taksówka. Policja chicagowska po krótkim dochodzeniu nie obwiniła o wypadek żadnego z kierowców^[4]. Wypadek i rychłe kłopoty z miejscowym związkiem zawodowym położyły kres big-bandowi oraz zmusiły go do wyjazdu do Milwaukee, będącego swoistym wygnaniem. Przez następnych kilka lat pracował tam z różnymi zespołami.

W 1941 postanowił udać się do Nowego Jorku, do którego już dziesięć lat wcześniej wyjechało wielu czołowych muzyków jazzowych z Środkowego Zachodu. W latach 1941–1942 kierował zespołem klubu nocnego Nick’s w Greenwich Village, a w pierwszej połowie 1943 przejął grupę w klubie Jimmy’ego Ryana na słynnej 52nd Street, znanej też jako „Swing Street”^[2]. Ponadto współpracował przy produkcjach musicalowych Katherine Dunham. W grudniu 1943 został powołany do U.S. Army^[3]. W hotelu Grove Park Inn w Górach Błękitnych, adaptowanym na ośrodek rekonwalescencyjny dla rannych żołnierzy, prowadził orkiestrę wojskową. Weekendowe przepustki spędzał w Nowym Jorku, grając na okazyjnych występach i uczestnicząc w sesjach nagraniowych. We wrześniu 1945 otrzymał zwolnienie z wojska.

W Wielkim Jabłku odnowił znajomość z Chicago z gitarzystą Eddiem Condonem^[2]. Następnie współpracował z nim przez ponad dwadzieścia lat. W 1945 Condon otworzył nocny klub, którego zespół „Wild Bill” prowadził aż do zamknięcia lokalu w 1972. W 1952 odbył z nim tournée po Wielkiej Brytanii. Dwa lata później wystąpił z grupą Condona na pierwszym festiwalu jazzowym w Newport^[2]. W 1957 odbył ze swoim zespołem dwie udane trasy koncertowe w Europie. Następnie w 1968 i 1969 razem z The Giants of Jazz zagrał dwa duże tournées w Stanach Zjednoczonych. W 1976 wystąpił z polskim zespołem Old Timers na festiwalu Old Jazz Meeting „Złota Tarka” w Warszawie. W ostatnich dwudziestu latach życia często koncertował za granicą, głównie w Japonii i Europie. Wiele czasu spędzał na Starym Kontynencie, gdzie cieszył się dużą popularnością. W kraju grał przede wszystkim jako sideman^[2].

Zmarł w Kalifornii wkrótce po powrocie z koncertów w Japonii, po przebytej operacji tętniaka aorty brzusznej^[2]. Miał 83 lata. Został skremowany i pochowany na cmentarzu w jego rodzinnym Defiance.

• 1948 Wild Bill Davison Showcase (Circle Records)
• 1950 Sidney Bechet with „Wild Bill” Davison (Blue Note)
• 1952 „Wild Bill” Davison (Pax Records)
• 1953 Sidney Bechet–„Wild Bill” Davison – Vol. 2 (Blue Note)
• 1954 Ringside at Condon's Featuring Wild Bill Davison (Savoy)
• 1955
  • Wild Bill Davison – Jazz at Storyville (Savoy)
  • Sidney Bechet with „Wild Bill” Davison and Art Hodes – Vol. 1 (Blue Note)
  • Sidney Bechet with „Wild Bill” Davison and Art Hodes – Vol. 2 (Blue Note)
  • Wild Bill, Pee Wee and Vic (Storyville Records)
• 1956
  • Pretty Wild (Columbia)
  • Sweet and Hot (Riverside)
• 1957 With Strings Attached – Wild Bill Davison (Columbia)
• 1958
  • Dixieland at Carnegie Hall – 25 Top Stars – Jimmy McPartland–Wild Bill Davison–Pee Wee Russell–Vic Dickenson–George Wettling (Roulette Records)
  • Keine Feier – Wild Bill (Brunswick Records)
• 1960 Wild Bill Davison Plays the Greatest of the Greats! (Dixieland Jubilee)
• 1962
  • Swingin’ Dixie – Wild Bill Davison (Bear Records)
  • Mild and Wild (Melodisc)
• 1965 Surfside Jazz (Jazzology)
• 1967 Wild Bill Davison! (Fontana Records)
• 1968
  • The Jazz Giants – Wild Bill Davison–Buzzy Drootin–Herb Hall–Claude Hopkins–Benny Morton–Arvell Shaw (Sackville Recordings)
  • Wild Bill Davison – I'll Be a Friend with Pleasure (Fat Cat’s Jazz)
• 1971 Wild Bill Davison’s Lady of the Evening (Fat Cat’s Jazz)
• 1972 Jazz at the New School – Eddie Condon–Wild Bill Davison–Ken Davern–Dick Wellstood–Gene Krupa (Chiaroscuro Records)
• 1974 Wild Bill Davison in Copenhagem with Kansas City Stompers (CBS)
• 1976
  • Wild Bill Davison and Old Timers (Pronit)
  • Sweet and Lovely (Storyville)
• 1977 Wild Bill Davison with Eddie Condon’s All Stars (Storyville)
• 1979 Old Timers with Wild Bill Davison (Polskie Nagrania „Muza”)
• 1980 Wild Bill Davison with Eddie Condon’s All Stars – Live! Miami Beach 1955 (Pumpkin Productions)
• 1982 Wild Bill Davison and His Jazz Band 1943 (Jazzology)
• 1999 Swinging Wild (Jazzology)

Zestawienie wg dat wydania płyt

W 1996 ukazała się jego szczegółowa biografia pt. The Wildest One – The Life of Wild Bill Davison, ukazująca jak wyjątkowe i ciekawe miał życie. Jej autor – Hal Willard – wzbogacił swoją pracę o wiele zabawnych anegdot. Książkę wydała oficyna Avondale Press (ISBN 978-0965458702).

• Wild Bill Davison, allmusic.com
• Wild Bill Davison, encyclopedia.com
• Wild Bill Davison, Storyville

• „Wild Bill” Davison – dyskografia