Biurowiec Agory
 Jedna z elewacji budynku (2019) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Adres |
ul. Czerska 8/10, |
| Typ budynku | |
| Styl architektoniczny | |
| Architekt | |
| Inwestor | |
| Kondygnacje |
4 nadziemne, 2 podziemne[2] |
| Powierzchnia użytkowa |
32 900 m²[2] |
| Rozpoczęcie budowy |
2000[2] |
| Ukończenie budowy |
2002[2] |
| Ważniejsze przebudowy |
2019 |
| Pierwszy właściciel | |
| Obecny właściciel | |
Położenie na mapie Warszawy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
| 52°12′12,71″N 21°02′49,37″E/52,203531 21,047047 | |
Biurowiec Agory – postmodernistyczny[1] budynek biurowy autorstwa pracowni architektonicznej JEMS Architekci zlokalizowany przy ul. Czerskiej 8/10 w Warszawie, będący siedzibą koncernu medialnego Agora S.A. Wielokrotnie nagradzany w polskich konkursach architektonicznych, ikona polskiej architektury.
Opis
Historia
Konkurs architektoniczny na projekt siedziby koncernu Agora S.A. rozstrzygnięto w 1998 poprzez wybór koncepcji autorstwa pracowni JEMS Architekci[2]. Był to wówczas największy w historii Polski konkurs architektoniczny zorganizowany przez prywatnego inwestora[3]. Za architekturę krajobrazu odpowiadała pracownia RS Architektura Krajobrazu, a za wyposażenie i projekt wnętrz Towarzystwo Projektowe[4].
Prace projektowe trwały do 2001, a realizacja inwestycji podzielona została na dwie fazy: pierwszą, trwającą w latach 2000–2001, i drugą zrealizowaną w 2002[2]. Budynek wybudowano w miejscu wyburzonego biurowca Przedsiębiorstwa Transportowo-Sprzętowego Budownictwa „Transbud Warszawa“[3].
W 2019 wnętrza zostały zmodernizowane według projektu pracowni Projekt Praga[5].
Uznawany jest za jeden z najlepiej zaprojektowanych budynków biurowych zbudowanych w Warszawie[1]. W projekcie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Warszawy z 2023 zawarto propozycję wpisania budynku na listę dóbr kultury współczesnej w Warszawie[6].
Architektura
Budynek posiada szklaną fasadę, a jedna z elewacji pokryta jest pionowymi drewnianymi żyletkami z cedru kanadyjskiego, które pełnią funkcję łamaczy światła[3]. Było to jedno z pierwszych tego typu rozwiązań w Warszawie[7]. Poprzez wielkie przeszklenia, przesłonięte drewnianymi żyletkami tarasy i atria naturalne światło sięga głęboko do wnętrza[4].
Inwestor oczekiwał budynku, który będzie otwarty, transparentny, bezhierarchiczny, a także będzie sprzyjał komunikacji, spotkaniom i wymianie myśli[7]. Miał być nie tylko miejscem pracy, ale także miejscem życia[7]. Architekci zaprojektowali w nim zróżnicowane, egalitarne przestrzenie do pracy, wypełnione zielenią miejsca wypoczynku, a także ogólnodostępny parter, gdzie mogłyby się odbywać spotkania z mieszkańcami Warszawy[4].
Wnętrze budynku wykończone jest naturalnymi materiałami i poprzecinane jest pięcioma atriami wypełnionymi roślinnością[3]. Budynek posiada wnętrza typu open space, bez podziału na gabinety, umożliwiające kształtowanie powierzchni w zależności od bieżących potrzeb[7]. Wyposażony jest w kafeterię, basen, klub fitness i studia radia Tok FM[1][8]. W budynku znajdowała się kiedyś księgarnia[3].
Podczas projektowania i realizacji budynku powstał model jego części w skali 1:1 w pełni odzwierciedlający przyszły kształt elewacji i wnętrza[8].
Z uwagi na wydłużony kształt i niewielką wysokość nazywany był „leżącym wieżowcem”[3].
Wydarzenia związane z miejscem
18 lipca 2002 w budynku miało miejsce spotkanie Adama Michnika z Lwem Rywinem, będące jednym z kluczowych wydarzeń tzw. afery Rywina[9].
Nagrody i wyróżnienia
- 2002: Nagroda Architektoniczna Prezydenta m.st. Warszawy, nagroda w kategorii Najlepszy obiekt biurowy 2002[10]
- 2002: Polski Cement w Architekturze, I nagroda[11]
- 2004: Życie w Architekturze, nagroda w kategorii Najlepszy budynek użyteczności publicznej 2002–2003[12]
- 2005: Polska. Ikony architektury[13]
- 2016: Nagroda Architektoniczna Prezydenta m.st. Warszawy, II nagroda w kategorii Budynek użyteczności publicznej 2001–2014 (obiekt komercyjny)[14]
Przypisy
- 1 2 3 4 Grzegorz Piątek, Jarosław Trybuś, Marcin Kwietowicz, Lukier i mięso. Wokół architektury w Polsce po 1989 roku, wyd. 1, Warszawa: Stowarzyszenie 40000 Malarzy, 2012, s. 16-31, ISBN 978-83-936015-1-6.
- 1 2 3 4 5 6 7 Wojciech Kaczura, Stefan Drewiczyński (red.), JEMS Architekci, Wrocław: Muzeum Architektury we Wrocławiu, 2013, s. 82, ISBN 978839331800X.
- 1 2 3 4 5 6 Jerzy Stanisław Majewski i inni, Spacerownik warszawski 2, Warszawa: Agora, s. 95, ISBN 978-83-7552-095-8.
- 1 2 3 Tomasz Żylski: Siedziba Agory w Warszawie. architektura.muratorplus.pl, 9 września 2014. [dostęp 2024-05-21].
- ↑ Modernizacja wnętrz siedziby wydawnictwa Agora w Warszawie [online], architektura.muratorplus.pl [dostęp 2023-07-20].
- ↑ Dokument projektu Studium [online], Urząd m.st. Warszawy, 2 czerwca 2023 [dostęp 2023-06-05] (pol.).
- 1 2 3 4 Michał Wojtczuk. Wyjątkowy pod wieloma względami. „Gazeta Stołeczna”, s. 5, 15 grudnia 2022.
- 1 2 Aleksandra Stępień-Dąbrowska, Jakby luksusowo. Przewodnik po architekturze Warszawy lat 90., wyd. 1, Warszawa: Narodowy Instytut Architektury i Urbanistyki, 2021, s. 119, ISBN 978-83-960286-8-6.
- ↑ Ustawa za łapówkę czyli przychodzi Rywin do Michnika [online], wyborcza.pl [dostęp 2023-07-20].
- ↑ Wydział Planowania Przestrzennego i Architektury Biura Zarządu m.st. Warszawy, Czyli o Nagrodzie Prezydenta m.st. Warszawy w Dziedzinie Architektury, „Krajobraz Warszawski” (54), październik 2002.
- ↑ 2002 [online], architekturabetonowa.pl [dostęp 2023-07-20] (pol.).
- ↑ ŻYCIE W ARCHITEKTURZE 2004 [online], archirama.pl [dostęp 2022-10-19].
- ↑ Redakcja PRNews.pl, Siedziba Agory ikoną polskiej architektury [online], PRNews.pl, 16 maja 2006 [dostęp 2023-07-20] (pol.).
- ↑ I edycja - Zwycięzcy [online].