Bolesław Błażejewski

Bolesław Błażejewski

pułkownik lekarz
Data i miejsce urodzenia	21 stycznia 1890 Ilinka, powiat kamieniecki, gubernia podolska, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 Katyń, RFSRR, ZSRR
Przebieg służby
Lata służby	1914–1940
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	15 Pułk Artylerii Polowej 61 Pułk Piechoty Szpital Wojskowy w Bydgoszczy 8 Szpital Okręgowy DOK V DOK II
Stanowiska	starszy lekarz pułku komendant szpitala szef sanitarny okręgu wojskowego
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Bolesław Błażejewski (ur. 21 stycznia 1890 w Ilince, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – polski lekarz, pułkownik lekarz Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Urodził się w rodzinie ziemiańskiej. Jego rodzicami byli Hipolit i Adela z Redlińskich^[1]. W 1908 złożył maturę w gimnazjum krzemienieckim i w tym samym roku rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Imperatorskiego Uniwersytetu Kijowskiego św. Włodzimierza w Kijowie^[1]. W sierpniu 1914 został zmobilizowany do Armii Imperium Rosyjskiego. Do 7 maja 1917 służył jako młodszy ordynator w szpitalu polowym 44 Dywizji Piechoty. W 1916 otrzymał dyplom lekarski^[2]. Od października 1918 do sierpnia 1919 praktykował w szpitalu w Lanckoronie.

We wrześniu 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego, w stopniu porucznika lekarza, i przydzielony do szpitala polowego nr 406, w charakterze młodszego ordynatora. 24 września 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w Korpusie Lekarskim, w „grupie byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej”^[3]. W 1921 pełnił służbę w szpitalu polowym Nr 4010, pozostając na ewidencji kompanii zapasowej sanitarnej nr III^[4].

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 142. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy^[5]. W latach 1923–1924 był starszym lekarzem 15 pułku artylerii polowej w Bydgoszczy, pozostając na ewidencji 8 batalionu sanitarnego w Toruniu^[6][7]. Od 16 października do 22 grudnia 1926 był słuchaczem kursu dokształcającego oficerów sztabowych w Oficerskiej Szkole Sanitarnej w Warszawie. W listopadzie tego roku ogłoszono jego przeniesienie do 8 Szpitala Okręgowego w Toruniu na stanowisko starszego ordynatora z powierzeniem mu obowiązków komendanta filii tego szpitala w Bydgoszczy^[8]. 23 stycznia 1928 awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 11. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy^[9]. W listopadzie tego roku został przeniesiony do 61 pułku piechoty w Bydgoszczy na stanowisko starszego lekarza pułku^[10]. Od grudniu 1929 pełnił jednocześnie obowiązki komendanta 8 Szpitala Okręgowego w Toruniu^[11][12]. W maja 1929, dowódca OK VIII w Toruniu, gen. bryg. Stefan Pasławski, wystawił o nim opinię służbową, w której m.in. czytamy^[13]:

19 grudnia 1933 został mianowany pułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 i 4. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy^[14]. W czerwcu 1934 został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie na stanowisko szefa sanitarnego^[15][16]. W styczniu 1936 został wyznaczony na stanowisko szefa sanitarnego w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie. Obowiązki na tym stanowisku pełnił do 15 września 1939, kiedy to został mianowany szefem sanitarnym Armii „Lublin”^[17].

W czasie kampanii wrześniowej 1939, objął obowiązki szefa sanitarnego Armii „Lublin”^[1]. Po agresji ZSRR na Polskę, w nocy z 20 na 21 września, w rejonie Włodzimierza Wołyńskiego, dostał się do niewoli sowieckiej^[1]. Od 22 do 28 października 1939 przebywał w obozie jenieckim w Putywlu^[18], a następnie w Kozielsku^[19][20]. Między 7 a 9 kwietnia 1940 został przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD^[18]. Między 9 a 11 kwietnia 1940 zamordowany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 w Lesie Katyńskim^[13] i tam pogrzebany^[19] w bezimiennej mogile zbiorowej, gdzie od 28 lipca 2000 mieści się oficjalnie Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu^[21][22]. W miejscu tym prowadzone były ekshumacje i prace archeologiczne^[23][24]. W 1943 jego ciało zostało zidentyfikowane w toku ekshumacji nadzorowanych przez Niemców pod numerem 484^[13] – raport dzienny z 24 kwietnia 1943 nr 484^[18] (opisany jako Glazewski Bolesław)^{[25][19][26][27]}, a przy zwłokach znaleziono: pocztówkę z Kowna, list oraz okulary^[26]. Po ekshumacji z dołu śmierci spoczął w mogile bratniej pierwszej^[13]. Figuruje na liście wywózkowej 015/2 z kwietnia 1940^[19] pod pozycją 58 (teczka personalna nr 1202)^[13] i liście Komisji Technicznej PCK pod numerem 0484^[28] (opisany jako Głażewski Bolesław). W Archiwum Robla w pakiecie 01335-01, został wspomniany na pocztówce z Lublina, znalezionej przy szczątkach Stefana Wąsowskiego^[18].

Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 został awansowany pośmiertnie do stopnia generała brygady^[29][30]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”^[31][32].

• Złoty Krzyż Zasługi (18 marca 1932)^[34]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[20][13]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[20][13]
• Odznaka Honorowa Polskiego Czerwonego Krzyża II stopnia (1935)^[35]

13 kwietnia 2018 została odsłonięta tablica upamiętniająca Bolesława Błażejewskiego^[1][36][37], umiejscowiona na ścianie gmachu Wojskowej Specjalistycznej Przychodni Lekarskiej w Toruniu (od strony ul. Jęczmiennej), a w uroczystości tej brali udział m.in. członkowie jego rodziny^[38], a także przedstawiciele Rodzin Katyńskich i samorządowcy^[39].

Jest jednym z 305 lekarzy pochowanych na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu i upamiętnia go tabliczka epitafijna nr 235^[40].

• awanse generalskie oficerów II Rzeczypospolitej Polskiej z 2007
• jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• obozy NKWD dla jeńców polskich
• ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Katyniu

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych korpusu sanitarnego. Warszawa: Departament Zdrowia Ministerstwa Spraw Wojskowych, czerwiec 1934.
• Ludwik Głowacki: Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939. Wyd. 2. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1986. ISBN 83-222-0377-2.
• Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
• Sylwetki lekarzy toruńskich XIX i XX wieku, Marian Łysiak, dr Kazimierz Przybyszewski, Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, Toruń 2009, s. 58–60, ISBN 978-83-231-2388-0.
• Wojskowy Szpital Uzdrowiskowy w Ciechocinku 1945–1985, Ciechocinek 1985, s. 225.
• Adam Winiarz: Lubelska lista katyńska: księga pamięci Lubelskiej Rodziny Katyńskiej. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, 1997. ISBN 978-83-227-0928-3.
• Убиты в Катыни. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów obozu NKWD w Kozielsku, rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego Komitetu Centralnego Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.