Bolesław Rodkiewicz

Bolesław Rodkiewicz
Ilustracja
B. Rodkiewicz w mundurze inspektora SG
inspektor SG
Pełne imię i nazwisko

Bolesław Franciszek Henryk Rodkiewicz

Data i miejsce urodzenia

2 kwietnia 1889
Siennica

Data i miejsce śmierci

11–14 maja 1940
Kalinin

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Formacja

Straż Graniczna

Jednostki

Zachodniomałopolski Inspektorat Okręgowy Straży Granicznej

Stanowiska

komendant inspektoratu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa:
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Bolesław Franciszek Henryk Rodkiewicz[a] (ur. 2 kwietnia 1889 w Siennicy, zm. 11–14 maja 1940 w Kalininie) – inspektor Straży Granicznej, major piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się 2 kwietnia 1889 roku w Siennicy, w rodzinie Stanisława i Teofili z Czubowiczów[2]. Ukończył Gimnazjum Chrzanowskiego w Warszawie i trzy lata studiów na Politechnice Lwowskiej. Działacz Związku Strzeleckiego i Związku Walki Czynnej. Od 6 sierpnia 1914 roku w Legionach Polskich, komendant koszar „Oleandry” w Krakowie, służył w 1 pułku piechoty. Członek Polskiej Organizacji Wojskowej. W lipcu 1917 roku, po kryzysie przysięgowym, został internowany w obozie w Szczypiornie. W listopadzie został przeniesiony do obozu karnego w Rastatt[3].

Od lutego 1919 roku w Wojsku Polskim, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej. Służył m.in. w 33 pułku piechoty i Misji Wojskowej na Dalekim Wschodzie. 1 czerwca 1921 roku, w stopniu porucznika, pełnił służbę w dowództwie 3 Armii, pozostając w ewidencji 1 pułku piechoty Legionów[4]. W latach 1921–1922 był attaché wojskowym w Pradze. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 1051. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W 1923 roku pozostawał w stanie nieczynnym[5]. W następnym roku pełnił służbę w 44 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Równem[6]. W latach 1924–1925 kierownik referatu wywiadowczego dowództwa 13 Dywizji Piechoty w Równem.

28 czerwca 1926 roku został przeniesiony z Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie do Korpusu Ochrony Pogranicza[7], w którym pełnił służbę na stanowisku oficera sztabu Dowództwa 5 Brygady Ochrony Pogranicza w Łachwie, następnie oficera sztabu Dowództwa 6 Brygady Ochrony Pogranicza w Wilnie i od 1927 roku dowódcy 3 kompanii w 21 batalionie granicznym w Niemenczynie. 18 lutego 1928 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 67. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. 26 kwietnia 1928 roku został przeniesiony z KOP do dyspozycji Ministra Skarbu i wyznaczony na stanowisko szefa Oddziału II Informacyjnego Komendy Głównej Straży Granicznej w Warszawie[9][10]. Pełniąc służbę w Straży Granicznej pozostawał w ewidencji 44 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Równem[11][12]. Pełniąc służbę w Komendzie Głównej SG został z dniem 1 września 1934 przydzielony na sześciomiesięczną praktykę w Straży Granicznej[13]. Z dniem 30 kwietnia 1935 został przeniesiony w stan nieczynny bez poborów[14], a z dniem 30 czerwca tego roku przeniesiony w stan spoczynku[15]. Następnie pełnił służbę na stanowisku komendanta Zachodniomałopolskiego Inspektoratu Okręgowego Straży Granicznej w Krakowie[16].

Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939, w nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej. W kwietniu 1940 był jeńcem obozu w Ostaszkowie[16]. Przez pewien czas pełnił funkcję tzw. starszego korpusu oficerskiego obozu[17]. Między 10 a 13 maja 1940 został przekazany do dyspozycji naczelnika Zarządu NKWD Obwodu Kalinińskiego[16] – lista wywózkowa nr 058/3 z maja 1940[16], pozycja 20[2]. Między 11 a 14 maja 1940 został zamordowany w Kalininie[2][16] (obecnie Twer) przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Kalininie oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Ofiary tej zbrodni grzebano potajemnie na terenie leśnym, w bezimiennych mogiłach zbiorowych, gdzie od 2 września 2000 mieści się oficjalnie Polski Cmentarz Wojenny w Miednoje[18][19].

Upamiętnienie

5 października 2007 Minister Obrony Narodowej mianował go pośmiertnie na stopień pułkownika[20], a 26 października 2007 Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji awansował go pośmiertnie na stopień nadinspektora Straży Granicznej[21]. Awanse zostały ogłoszone 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

17 września 2008 roku przy Zespole Szkół w Damnicy przy ul. Marii Konopnickiej 1 z inicjatywy gimnazjum im. Marii Skłodowskiej-Curie w Damnicy posadzono Dąb Pamięci Bolesława Rodkiewicza[22].

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Uwagi

  1. ↑ 1 czerwca 1935 ogłoszono sprostowanie imion mjr. Bolesława Konrada Rodkiewicza z „Bolesław Konrad” na „Bolesław Franciszek Henryk”[1].

Przypisy

  1. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 1 czerwca 1935, s. 60.
  2. 1 2 3 4 5 6 7 Księga Cmentarna Miednoje 2006 ↓, s. 754.
  3. ↑ Waliś 2017 ↓, s. 138.
  4. ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego M.S.Wojsk. Nr 37 z 24 września 1921 r., s. 23, 843.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 414.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 235, 358.
  7. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 25 z 28 czerwca 1926 r., s. 197.
  8. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 5 z 21 lutego 1928 r., s. 46.
  9. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 9 z 26 kwietnia 1928 r., s. 178.
  10. ↑ Henryk Mieczysław Kula, Polska Straż Graniczna w latach 1928–1939, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08267-1, s. 59, jako mjr Bolesław Rotkiewicz.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 125, 182.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 32, 428.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934, s. 275.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 1 czerwca 1935, s. 58.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935, s. 85.
  16. 1 2 3 4 5 Убиты в Калинине 2019 ↓, s. 266.
  17. ↑ Andrzej Przewoźnik, Jolanta Adamska, Katyń. Zbrodnia, prawda, pamięć, Warszawa: Świat Książki, 2010, s. 84, ISBN 978-83-247-2036-1, OCLC 750956033.
  18. ↑ Polski Cmentarz Wojenny w Miednoje. Niemy świadek sowieckiego bestialstwa - Historia [online], www.polskieradio.pl [dostęp 2025-01-27].
  19. ↑ Cmentarze katyńskie [online] [dostęp 2025-01-28] (pol.).
  20. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  21. ↑ Bożena Łojek: Pośmiertne awansowanie żołnierzy i funkcjonariuszy Rzeczypospolitej Polskiej zamordowanych w 1940 r. w ZSRR w wyniku zbrodni katyńskiej, [w:] Zeszyty Katyńskie (nr 23), Warszawa 2008, s. 215, 225. ISBN 978-83-917780-5-0.
  22. ↑ „Ocalić od zapomnienia...”. damnica.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-03-04)]. damnica.pl [dostęp 2012-03-31] oraz Raport z uroczystości posadzenia dębu. Zespół Szkół w Damnicy katyn-pamietam.pl [dostęp 2012-03-31].
  23. ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 100.
  24. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-06-01].
  25. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-06-01].
  26. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 632.
  27. ↑ M.P. z 1932 r. nr 65, poz. 85.
  28. 1 2 3 4 Na podstawie fotografii [1].

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.