Bronisław Bartyński
 kapitan piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia |
17 września 1901 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
wiosna 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
do 1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
64 Pułk Piechoty, |
| Stanowiska |
dowódca kompanii piechoty KOP |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 _BAR.svg.png){kind=small}   | |
Bronisław Bartyński (ur. 17 września 1901 w Zaborowie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Bronisław Bartyński urodził się 17 września 1901 w Zaborowie jako syn Władysława i Wiktorii z domu Gierlak[1]. Podczas I wojny światowej był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej[1]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego[1]. Początkowo służył w 2 pułku artylerii polowej[1]. Został awansowany na stopień porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 grudnia 1922[2][3][4]. W latach 20. był oficerem 64 pułku piechoty w Grudziądzu[5][6]. W 1928 był w kadrze oficerów piechoty[7]. W 1932 był w kadrze Szkoły Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy[8]. Od 1932 był oficerem 61 pułku piechoty i Centralnej Szkoły Podoficerów Korpusu Ochrony Pogranicza[1]. Został awansowany na stopień kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935[1]. Przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza służył w szeregach batalionu KOP „Osowiec” i batalionu KOP „Łużki”[1]. Od marca 1939 był dowódcą 1 kompanii granicznej batalionu KOP „Delatyn”[1]. Później do czasu mobilizacji w sierpniu 1939 pełnił stanowisko dowódcy kompanii granicznej KOP „Małaszki” w składzie batalionu KOP „Łużki”[9]. Jego przydział mobilizacyjny pozostaje nieznany[9].
Po wybuchu II wojny światowej, kampanii wrześniowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 w nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku[10]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach[10], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[11]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD pod poz. 107[10].
Upamiętnienie
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[12][13][14]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[15][16][17].
W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia”, w 2009 został zasadzony Dąb Pamięci honorujący Bronisława Bartyńskiego w Lutowiskach[18].
Ordery i odznaczenia
- Medal Niepodległości (2 sierpnia 1931)[19]
- Srebrny Krzyż Zasługi (19 marca 1931)[20]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[1]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[1]
Zobacz też
Przypisy
- 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 Biogramy ofiar zbrodni katyńskiej. Bronisław Bartyński. Muzeum Katyńskie. [dostęp 2018-02-04].
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 459.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 401.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 263.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 379.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 276.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 48, 263.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 97, 806.
- 1 2 Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 710.
- 1 2 3 Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 19.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
- ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 27 [dostęp 2024-10-17] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2024-09-17] (pol.).
- ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
- ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 2024-08-28] (pol.).
- ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
- ↑ Lutowiska. „Dęby pamięci” w hołdzie pomordowanym. rzeszow360.pl, 2009-09-26. [dostęp 2018-02-21].
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 178, poz. 260 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 104 „za zasługi na polu przysposobienia wojskowego”.
Bibliografia
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Marek Jabłonowski, Włodzimierz Jankowski, Bogusław Polak, Jerzy Prochwicz: O niepodległą i granice. Korpus Ochrony Pogranicza 1924–1939. Wybór dokumentów. Warszawa-Pułtusk: Wyższa Szkoła Humanistyczna w Pułtusku. Wydział Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego, 2001. na s. red. książki ISBN 83-88067-48-8. ISBN 83-88067-47-8.
- Biogramy ofiar zbrodni katyńskiej. Bronisław Bartyński. Muzeum Katyńskie. [dostęp 2018-02-04].
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.