Bronisław Lesiuk-Szczapa
 podporucznik tytularny | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy |
wojna polsko-ukraińska, |
| Odznaczenia | |
    | |
Bronisław Lesiuk-Szczapa (ur. 1902 we Lwowie, zm. 15 stycznia 1982 w Lille) – polski podporucznik tytularny, działacz społeczny i kombatancki we Francji zarówno przed jak i po II wojnie światowej.
Życiorys
Urodził się w 1902 we Lwowie[1][2]. Zamieszkiwał przy ulicy Jasnej (późniejsza ulica Marii Konopnickiej)[1]. Uczył się w szkole im. Cesarzowej Zyty przy ulicy Zielonej (późniejsza szkoła im. M. Konopnickiej)[1]. Wówczas należał do drużyny strzeleckiej i drużyny harcerskiej[1].
U kresu I wojny światowej w listopadzie 1918 uczestniczył w obronie Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej[1][3]. Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920, biorąc udział w zdobyciu Kijowa, w walkach o Lwów oraz w Bitwie Warszawskiej[1].
Poszukując pracy w 1924 wyemigrował do Francji[1]. Pracował w Varangéville, gdzie został założycielem i prezesem Towarzystwa im. Józefa Piłsudskiego[1]. Przyczynił się do zorganizowania i ożywienia działalności Polonii w całym departamencie[1]. W 10. rocznic odzyskania przez Polskę niepodległości był organizatorem Wielkiego Marszu Strzeleckiego Wschodniej Francji w 1928, wzorowanego na marszu Zadwórzańskim we Lwowie[1]. Przed 1939 ożenił się z Francuzką i osiadł w Lille[1].
Po wybuchu II wojny światowej w 1939 jako ochotnik wstąpił do formowanego Wojska Polskiego we Francji[1]. W szeregach armii skorzystano z jego znajomości języka francuskiego[1]. Później służył w Polskich Siłach Zbrojnych w Wielkiej Brytanii[1]. Był przydzielony m.in. do 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich na obszarze Szkocji[1][2].
Po wojnie pozostał na emigracji we Francji[2]. Był delegatem na Francję Koła 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich, został przewodniczącym tego grona[2][4][5]. Należał do oddziału londyńskiego Koła Lwowian w mieście Lille we Francji i był przedstawicielem tej organizacji na północną Francję[1][2][6][7]. Działał we władzach Stowarzyszenia Polskich Kombatantów w Lille[1]. Funkcjonował jako przedstawiciel Skarbu Narodowego[1]. Był członkiem organizacji religijnych i niepodległościowych[1]. Publikował w prawie francuskiej oraz w polonijnych czasopismach „Narodowiec”, „Głos Katolicki” oraz wydawanym w kanadyjskim Winnipeg „Czasie” (Winnipeg), a także udzielał się Polskiej Sekcji Radia Francuskiego w Paryżu, każdorazowo przekazując informacje dotyczące Lwowa[1][7][8][9].
W 1968 został awansowany przez prezydenta RP na uchodźstwie na stopień podporucznika tytularnego[10][11].
Miał starszego brata, także obrońcę Lwowa z 1918, po wojnie zamieszkującego we Wrocławiu (zm. 1979)[1][5] oraz starszą siostrę (po mężu Erd, zamężna z podoficerem 6 pułku lotniczego, zamieszkująca we Wrocławiu)[1]. Był żonaty z Francuzką, Alexią Belobes Lesiuk (zm. 1978)[1][3]. Miał syna, majora armii francuskiej[1].
Zmarł 15 stycznia 1982 w Lille[1].
Odznaczenia
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1974)[12]
- Złoty Krzyż Zasługi – dwukrotnie (po raz drugi w 1978)[13]
- Krzyż Obrony Lwowa[1]
- Odznaka pamiątkowa „Orlęta”[1]
- Złota odznaka honorowa Koła Lwowian w Londynie[1]
- Krzyż Lotaryński Komitetu Łączności Francuzów w Wielkiej Brytanii (1974)[5]
- Złoty medal przyznany przez organizację „Encouragement du Dévouement” (1977)[14]
- odznaczenia polskie, angielskie, francuskie[1]
Przypisy
- 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 Marian Brzezicki. Śp. Bronisław Lesiuk-Szczapa / Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 43, s. 91-93, 98, Czerwiec 1982. Koło Lwowian w Londynie.
- 1 2 3 4 5 Wykaz żołnierzy 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich służących w pułku w latach 1918-1947. sr14puj.webd.pl. s. 104, 230, 234. [dostęp 2018-10-11].
- 1 2 Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 34, s. 100, Czerwiec 1978. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ Ogłoszenie. „Głos Katolicki”. Nr 10 (408), s. 11, 5 marca 1967.
- 1 2 3 O lwowianach, Lwowie i Małopolsce Wschodniej. Zaszczytne odznaczenie Lwowianina. „Biuletyn”. Nr 27, s. 63, Grudzień 1974. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ Wiadomości o Lwowianach, Lwowie i Małopolsce Wschodniej. Ziemia Cmentarza Orląt. „Biuletyn”. Nr 29, s. 58, Grudzień 1975. Koło Lwowian w Londynie.
- 1 2 Wiadomości o lwowianach, Lwowie i Małopolsce Wschodniej. „Biuletyn”. Nr 31, s. 56, Grudzień 1976. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ O lwowianach, Lwowie i Małopolsce Wschodniej. „Biuletyn”. Nr 33, s. 66, Grudzień 1977. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ O Lwowianach, Lwowie i Małopolsce Wschodniej. „Biuletyn”. Nr 36, s. 57, Czerwiec 1979. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ Lista oficerów Polskich Sił Zbrojnych według awansów dokonanych na uchodźstwie. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 4, s. 24, 30 czerwca 1969.
- ↑ Lista obejmująca oficerów według stopni, rodzajów broni i służb wymienionych w dziennikach personalnych Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych w latach 1954-1968 i do połowy roku 1969. „Zeszyty Historyczne”. Nr 16, s. 146, 1969.
- ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 4, s. 21, 31 grudnia 1974.
- ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 5, s. 26, 31 grudnia 1978.
- ↑ O Lwowianach, Lwowie i Małopolsce Wschodniej. Francuski złoty medal dla por. Szczapy-Lesiuka. „Biuletyn”. Nr 35, s. 71, Grudzień 1978. Koło Lwowian w Londynie.