Bronisław Słupeczański
| Data i miejsce urodzenia |
29 września 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
28 lipca 1964 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dyrektor nauk |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |

Bronisław Słupeczański vel Podjadek[a], ps. Józef Selim[4] (ur. 29 września 1896 w Słupecznie, zm. 28 lipca 1964 w Warszawie) – podpułkownik Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, inżynier[5].
Życiorys
Urodził się 29 września 1896 w Słupecznie, w ówczesnym powiecie krasnostawskim guberni lubelskiej, w rodzinie Andrzeja i Franciszki z Sadów[4][6]. W 1916 zakończył naukę w Gimnazjum Realnym w Lublinie i rozpoczął studia w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie[5].
W 1918 wstąpił do Wojska Polskiego[5]. W czasie wojny z bolszewikami walczył w szeregach IV dywizjonu lotniczego[5]. Od kwietnia do listopada 1921 był uczniem XIII klasy Wielkopolskiej Szkoły Podchorążych Piechoty w Bydgoszczy[7]. 11 sierpnia 1922 Naczelnik Państwa i Naczelny Wódz mianował go podporucznikiem w korpusie oficerów piechoty z dniem 1 sierpnia 1922 i 22. lokatą z równoczesnym wcieleniem do 68 pułku piechoty[8]. 8 listopada 1923 jako podporucznik rezerwy 68 pp powołany do służby czynnej został odkomenderowany na dwuletni kurs w Oficerskiej Szkole Topografów w Warszawie[9][10]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 września 1922 i 4. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty[11][12]. Nadal posiadał przydział w rezerwie do 68 pp[13][14]. 1 listopada 1925, po ukończeniu kursu, został przydzielony do Wojskowego Instytutu Geograficznego w Warszawie[15]. W 1926 został przydzielony do Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej na stanowisko asystenta terenoznawstwa[16][17]. W styczniu 1930, w tym samym stopniu i starszeństwie, został przeniesiony do korpusu oficerów geografów z pozostawieniem na zajmowanym stanowisku w Szkole Podchorążych Piechoty[18][19]. Na stopień kapitana został awansowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 13. lokatą w korpusie oficerów geografów[3][20]. W marcu 1939 pełnił służbę w Wydziale Topograficznym WIG na stanowisku topografa[21].
Wziął udział w kampanii wrześniowej, dostał się do niemieckiej niewoli i został osadzony w Oflagu VII A Murnau (numer jeniecki 370)[22]. Po uwolnieniu z niewoli wrócił do kraju, został przyjęty do „Odrodzonego” Wojska Polskiego i wyznaczony na stanowisko kierownika grupy topograficznej[23]. Następnie pełni służbę na stanowisku dyrektora nauk Oficerskiej Szkole Topografów w Jeleniej Górze, a później kierownika jednego z wydziałów fotogrametrycznych[23]. W 1957 został przeniesiony w stan spoczynku[23].
Po zwolnieniu z wojska został zatrudniony w Zakładzie Fototopografii Instytutu Geodezji i Kartografii w Warszawie[23]. Obowiązki zawodowe łączył z pracą dydaktyczną ze studentami Politechniki i Uniwersytetu Warszawskiego oraz uczniami Zaocznego Technikum Budowlanego[23]. Zmarł 28 lipca 1964 w Warszawie[5]. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera II B 30, rząd 7, grób 18)[24].
Był żonaty z Adelą Katarzyną z Moniaków (1910–1995), z którą miał syna Ludomira (1934–2012), architekta[24].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Niepodległości – 9 listopada 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[25][4][26]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski[5]
- Złoty Krzyż Zasługi[5]
- Srebrny Krzyż Zasługi[20]
- Złota odznaka „Za zasługi w dziedzinie geodezji i kartografii”[5]
Uwagi
Przypisy
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 37 z 14 września 1926, s. 306.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-01-22].
- 1 2 Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 404.
- 1 2 3 Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-01-22].
- 1 2 3 4 5 6 7 8 Chwałek 1965 ↓, s. 3.
- ↑ Chwałek 1965 ↓, s. 3, tu podano, że urodził się w Maciejowicach Starych.
- ↑ Szkic historyczny 1924 ↓, s. 117.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 19 sierpnia 1922, s. 625.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 74 z 26 listopada 1923, s. 692.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1397.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 548.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 400.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 321.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 284.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 135 z 22 grudnia 1925, s. 732.
- ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 412, 415, 419.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 151, 261.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 21 stycznia 1930, s. 7.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 350, 804.
- 1 2 Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 328.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 497.
- ↑ Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2025-01-22].
- 1 2 3 4 5 Chwałek 1965 ↓, s. 4.
- 1 2 Bronisław Słupeczański. Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Warszawie. [dostęp 2025-01-22].
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 296.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-01-22].
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Wielkopolska Szkoła Podchorążych Piechoty. Szkic historyczny z 55-ma ilustracjami. Jan Załuska (red.). Bydgoszcz: Zakłady Graficzne Instytutu Wydawniczego „Biblioteka Polska”, 1924.
- Józef Chwałek. Ppłk inż. Bronisław Słupeczański 1896–1964. „Prace Instytutu Geodezji i Kartografii”. 3 (27), 1965. Warszawa.
- Wacław Lenkiewicz, Andrzej Sujkowski, Hugo Zieliński: Księga Pamiątkowa 1830 – 29 XI 1930. Szkice z dziejów piechoty polskiej. Ostrów-Komorowo: Szkoła Podchorążych Piechoty, 1930.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon, 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.