Bujniccy
 Herb jest nieznany | |
| Państwo | |
|---|---|
| Gniazdo rodzinne | |
| Tytuły |
książęta |
| Protoplasta |
Jerzy Tołoczko |
| Pierwsza wzmianka |
1399 |
| Status rodziny |
wymarła |
| Ostatni przedstawiciel |
Aleksy Bujnicki |
| Data wymarcia |
1506 |
| Pochodzenie etniczne | |
| Ród macierzysty | |
Bujniccy – wymarły[1], polski ród książęcy (kniaziowski) pochodzenia wielkolitewskiego. Protoplastą rodu był Jerzy Tołoczko, przodek dynastii Giedyminowiczów, poprzez ród Kiejstutowiczów.
Bujniccy wygaśli w linii męskiej w 1506 roku wraz ze śmiercią Aleksa Bujnickiego.
Etymologia nazwiska
Nazwisko rodu Bujnickich ma charakter odmiejscowy i wywodzi się od Bujnicz, położonych na południe od Mohylewa[1].
Pochodzenie
Bujniccy są rodem książęcym (kniaziowskim), o wielkolitewskim pochodzeniu etnicznym. Należeli do gałęzi rodu Kiejstutowiczów z dynastii Giedyminowiczów[1]. Jest to najprawdopodobniej jedyny ród pochodzący od księcia Kiejstuta Giedyminowicza[2].
Protoplastą Bujnickich był, żyjący w połowie XIV-go wieku, książę Jerzy Tołoczko – syn księcia Iwana Wojdata, a wnuk wspomnianego Kiejstuta[2].
Historia
Pierwszy ślad istnienia Jerzego Tołoczki, protoplasty rodu, udaje się odnaleźć na dokumencie przywileju księcia Witolda w 1399 roku, nadanemu kanonikom wileńskim, a obejmującemu przekazanie im ziemi berezyńskiej, odłączonej od Rohaczewa, którą poprzednio nadał „kniaziu Jurju Tołoczku”. Ziemię berezyńską przeniósł następnie do sąsiedniego majątku streszyńskiego[1].
Ostatnim męskim przedstawicielem był kniaź Aleksy, zmarły w 1506 r., który cały swój majątek zapisał na monaster pieczerski w Kijowie oraz cerkwie w Wysokiem i Bujniczach[1].
Zobacz też
Przypisy
- 1 2 3 4 5 Wolff 1895 ↓, s. 12.
- 1 2 Tęgowski 1999 ↓.
Bibliografia
- Józef Wolff, Kniaziowie litewsko-ruscy od końca czternastego wieku, Warszawa: Gebethner i Wolff, 1895, s. 698.
- Jan Tęgowski, Pierwsze pokolenia Giedyminowiczów, Poznań-Wrocław: Wydawnictwo Historyczne, 1999, s. 319, ISBN 83-913563-1-0.