Cambé
![]() | |||||
| |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Stan | |||||
| Data założenia |
1932 | ||||
| Prawa miejskie |
1947 | ||||
| Burmistrz |
João Pavinato (2009–2012) | ||||
| Powierzchnia |
494,7 km² | ||||
| Wysokość |
670 m n.p.m. | ||||
| Populacja (2012) • liczba ludności |
| ||||
| Nr kierunkowy |
43 | ||||
Położenie na mapie Parana ![]() | |||||
Położenie na mapie Brazylii ![]() | |||||
| Strona internetowa | |||||
Cambé (Nova Danzig, Nova Dantzig[1], Nowy Gdańsk[2]) to miasto brazylijskie w stanie Paraná, leżące w aglomeracji Londriny.
Po pierwszej wojnie światowej rząd brazylijski wspierał osadnictwo z Europy. Na obszarze dzisiejszego stanu Paraná działała Companhia de Terras Norte do Paraná, która nabywszy duże obszary lasu, udostępniała wylesione tereny i wspierała kolonizację, co skutkowało powstaniem licznych osad wiejskich i wspierających je miast[3].
Częścią tego procesu było przybycie w styczniu 1932 r. pierwszych kupców z nowo powstałego Wolnego Miasta Gdańska, którzy założyli kolonię Neu Danzig, (nosiła też nazwy: Nova Dantzig[4] oraz Nova Danzig) na cześć Wolnego Miasta Gdańska, skąd pochodzili pierwsi osadnicy. W 1932 szefem osady był Franz Bloch[5]. W 1935 dotarła do osady linia kolejowa, która była impulsem rozwoju osady i okolic, zaś budynek stacyjny był pierwszym murowanym budynkiem. Osada rozwijała się dynamicznie, w sposób planowany zyskując cechy miejskie. Granicę jej centrum miejskiego zaprojektowanego przez Cia de Terras wyznaczała ulica Niemiecka (obecnie ulica Belo Horizonte), biegnąca równolegle do torów kolejowych i otaczająca pozostałe ulice. W krótkim czasie napłynęli profesjonaliści rozmaitych specjalności, pojawiły się zakłady handlowe i rezydencje. Władze powołały agencję skarbową oraz zorganizowały szereg zakładów świadczących usługi municypalne[6].
W 1939 miasto zamieszkiwało około 10 tys. mieszkańców[7].
W 1940 doszło do zmiany niemiecko brzmiącej dotychczasowej nazwy miasta Nova Danzig na Cambé – od strumyka opływającego osadę. Zmiany dokonano na mocy ustawy z 1937 nakazującej posługiwanie się w sprawach urzędowych wyłącznie językiem portugalskim, oraz po wybuchu II wojny światowej, po opowiedzeniu się władz brazylijskich po stronie aliantów w celu odcięcia się od wszelkich skojarzeń z nazistowskimi Niemcami[8].
W centrum miasta, w dolinie, położony jest uważany za widokówkę miasta park miejski „Zezão”[9].
Na bazie byłej kolonii Nova Danzig powstał skansen Danziger Hof (Parque Municipal Danziger Hof) w których pomieszczono domy rodzinne pierwszych osadników – rodzin Tkotz i Zifchak. Jego nazwa wywodzi się od tak ironicznie nazwanego na cześć najbardziej ekskluzywnego hotelu w międzywojennym Gdańsku Danziger Hof, wybudowanego w 1932 drewnianego domu świetlicy o tej samej nazwie[10].
W 1985 utworzono Muzeum Historyczne Cambé (Museu Histórico de Cambé).
Przypisy
- ↑ Nowy Gdańsk w sercu brazylijskiej głuszy [online], trojmiasto.pl, 28 czerwca 2011 [dostęp 2025-04-14].
- ↑ Stowarzyszenie Wspólnota Polska [online], historia.wspolnotapolska.org.pl [dostęp 2025-04-14].
- ↑ Administrador, Histórico [online], Câmara Municipal [dostęp 2025-03-30] (port.).
- ↑ Administrador, Histórico [online], Câmara Municipal [dostęp 2025-03-30] (port.).
- ↑ Administrador, Histórico [online], Câmara Municipal [dostęp 2025-03-30] (port.).
- ↑ Administrador, Histórico [online], Câmara Municipal [dostęp 2025-03-30] (port.).
- ↑ Nowy Gdańsk w sercu brazylijskiej głuszy [online], trojmiasto.pl, 28 czerwca 2011 [dostęp 2025-03-30].
- ↑ Nowy Gdańsk w sercu brazylijskiej głuszy [online], trojmiasto.pl, 28 czerwca 2011 [dostęp 2025-03-30].
- ↑ Folha de Londrina, Conheça o Parque Zezão, no coração de Cambé | Folha de Londrina [online], www.folhadelondrina.com.br, 23 stycznia 2022 [dostęp 2025-04-14] (port.).
- ↑ Nowy Gdańsk w sercu brazylijskiej głuszy [online], trojmiasto.pl, 28 czerwca 2011 [dostęp 2025-04-14].
Bibliografia
- Jan Daniluk: Nowy Gdańsk w sercu brazylijskiej głuszy, trojmiasto.pl z 28 czerwca 2011 [w:]
- Marek Wąs: Ziemia Obiecana Gdańszczan, Ale Historia (dod. do Gazety Wyborczej) z 18 czerwca 2012, s. 14




