Omomiłek barkoplamy

Omomiłek barkoplamy^[1] (Cantharis quadripunctata) – gatunek chrząszcza z rodziny omomiłkowatych i podrodziny Cantharinae.

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1776 roku przez Ottona Friedricha Müllera pod nazwą Telephorus quadripunctata^[2].

Chrząszcz o wydłużonym ciele długości od 8 do 10 mm. Głowę ma przed oczami pomarańczową, a dalej czarną, niekiedy z czerwonożółtą kropką za oczami, rzadko trafiają się aberracje z tyłem głowy żółtawobrązowym. Przedplecze ma wypukłą krawędź przednią oraz zaokrąglone silniej niż u C. muelleri krawędzie boczne, kąty przednie i tylne^[3]. Ubarwienie przedplecza jest żółtawe do pomarańczowego z czarną plamą na dysku, która może mieć postać od niedużej kropki po szeroką przepaskę podłużną dochodzącą do krawędzi przedniej i tylnej. Kolor tarczki jest czarny. Pokrywy są żółtobrązowe z mocno rozmytymi, jasnopomarańczowymi plamami na barkach^[1]. Owłosienie pokryw jest krótkie i delikatne, nieco krótsze niż u C. muelleri^[3]. Odnóża mają zmienną kolorystykę, mogą być całe pomarańczowe, pomarańczowo-czarne lub całkiem czarne^[1]. Genitalia samca odznaczają się zaostrzonymi laterofizami oraz niewykraczającymi poza zarys tarczki grzbietowej paramerami^[3].

Owad o borealno-górskim typie rozsiedlenia^[4]. Zamieszkuje wilgotne tereny otwarte i półotwarte, w tym doliny rzeczne, pobrzeża potoków, podmokłe łąki i młaki^[1][5]. Występuje na nizinach i w górach, gdzie dochodzi do rzędnych około 2000 m n.p.m.^[5] Osobniki dorosłe obserwuje się od kwietnia do przełomu czerwca i lipca^[1], najliczniej w maju^[5]. Żerują na pyłku kwiatowym oraz owadach o miękkim ciele^[1].

Gatunek palearktyczny, znany z Niemiec, Szwajcarii, Austrii, Danii, Szwecji, Norwegii, Finlandii, Estonii, Litwy, Polski, Czech, Słowacji, Białorusi, Ukrainy, Bośni i Hercegowiny, Rumunii, Bułgarii, Grecji, europejskiej^[2] i zachodniosyberyjskiej części Rosji, Gruzji, Armenii, Azerbejdżanu, Turcji oraz Iranu^[6]. W Polsce współcześnie występuje tylko w górach, ale z poprzednich stuleci znane są rekordy z dwóch stanowisk na nizinach^[4][7].