Caojiang
 Sōkō w 1897 roku | |
| Historia | |
| Stocznia |
stocznia Jiangnan, Szanghaj |
|---|---|
| Wodowanie |
1869[a] |
.svg.png){kind=small} Cesarstwo chińskie
| |
| Nazwa |
Caojiang |
| Wejście do służby |
1869 |
| Wycofanie ze służby |
zdobyty przez Japończyków 25 lipca 1894 |
 Dai-Nippon Teikoku Kaigun
| |
| Nazwa |
Sōkō |
| Wejście do służby |
25 lipca 1894 |
| Los okrętu |
rozebrany 1904 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
600 ton |
| Długość |
47,75 m |
| Szerokość |
8,61 m |
| Zanurzenie |
3,25 m |
| Napęd | |
| 1 maszyny parowe, moc 600 KM, 1 śruba; 2 maszty z pełnym ożaglowaniem | |
| Prędkość |
9 węzłów |
| Uzbrojenie | |
| 4x160mm (początkowe) | |
| Załoga |
79 |
Caojiang (chiń. trad. 操江; pinyin Cāojiāng; starsze transkrypcje, spotykane w literaturze: Ts’ao Chiang) – chińska kanonierka z końca XIX wieku. Drugi okręt zwodowany w stoczni Jiangnan w Szanghaju, w czasie wojny chińsko-japońskiej zdobyty przez Japończyków, służył później we flocie japońskiej jako Sōkō.
Drewniana[1] (lub ze szkieletem stalowym[2]) kanonierka, o wyporności 640[1] (600[2]) ton, o mieszanym, parowo-żaglowym napędzie. Miała pojedynczą maszynę parową z kotłami cylindrycznymi, napędzającą jedną śrubę i dwa maszty z pełnym ożaglowaniem[2].
Zbudowana pierwotnie dla floty Nanyang, służyła na Jangcy do 1872, kiedy została przejęta przez Li Hongzhanga na rzecz zarządzanej przez niego prowincji Zhili. W 1881 stanowiła jeden z pierwszych okrętów tworzonej przez niego Floty Beiyang, służąc jako okręt patrolowy i jacht gubernatorski[1].
Na początku wojny chińsko-japońskiej eskortując transportowce wojska do Korei, natknęła się na trzy nowoczesne japońskie krążowniki w czasie bitwy pod Pungdo[1]. Dowódca okrętu, trzeźwo oceniwszy szanse, poddał się bez strzału krążownikowi „Akitsushima”. Wcielona do służby japońskiej jako „Sōkō”, ok. 1898 została przezbrojona w dwie armaty Armstronga kal. 76 mm. Skreślona z listy floty w 1902, została ostatecznie rozebrana w 1904[3].
Uwagi
- ↑ Według R. Chesneau i E. Kolesnika zwodowana w 1876, co jednak nie zgadza się z przebiegiem służby opisywanym w bardziej specjalistycznej książce R.N. Wrighta.
Przypisy
- 1 2 3 4 Richard N.J. Wright: The Chinese Steam Navy, 1862-1945. London: Chatham Publishing, 2001, s. 34. ISBN 1-86176-144-9. (ang.).
- 1 2 3 Roger Chesneau, Eugène Kolesnik: Conway’s All the World’s Fighting Ships, 1860-1905. London: Conway Maritime Press, 1979, s. 397. ISBN 0-85177-133-5.
- ↑ Hansgeorg Jentsura, Dieter Jung, Peter Mickel: Warships of the Imperial Japanese Navy, 1869–1945. Naval Institute Press, 1976, s. 116. ISBN 0-87021-893-X. (ang.).