Ceriporiopsis jelicii
 | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
Ceriporiopsis jelicii |
| Nazwa systematyczna | |
| Ceriporiopsis jelicii (Tortič & A. David) Ryvarden & Gilb. Syn. Fung. (Oslo) 7: 641 (1993) | |
Ceriporiopsis jelicii (Tortič & A. David) Ryvarden & Gilb. – gatunek grzybów z rzędu żagwiowców (Polyporales)[1].
Systematyka i nazewnictwo
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Ceriporiopsis, Meruliaceae, Polyporales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy opisały go w 1981 roku Milica Tortič i Alix David, nadając mu nazwę Skeletocutis jelicii. W 1993 r. Leif Ryvarden i Robert Lee Gilbertson przenieśli go do rodzaju Ceriporiopsis[1].
Morfologia
Poliporoidalny, roczny, rozpostarty, przyrośnięty, osiągający długość do 15 cm i grubość 0,3–0,6 mm z wąskim i białym brzegiem. Powierzchnia hymenialna początkowo biała z zagłębieniami gutacyjnymi, później z brązowymi plamami. Pory okrągłe, 7-8 na mm, subikulum prawie nieistniejące, białe. Warstwa rurek biała, o grubości 0,5 mm. Owocniki w stanie świeżym mają ostry zapach[2].
- Cechy mikroskopowe
System strzępkowy monomityczny. Strzępki generatywne ze sprzążkami, bezbarwne, cienkościenne, rozgałęzione, o średnicy 2–4 µm. Dissepiments zbudowane z gładkich, ale wystających strzępek hymenium z licznymi kryształami, kilka strzępek silniej inkrustowanych i przypominających cystydy. Cystyd brak, ale w hymenium występują liczne, cienkościenne, nieinkrustowane cystydiole o wymiarach 8–12 × 4–5 µm, ze sprzążkami u podstawy. Bazydiospory 2,5–3,5 × 1,5–2 µm, elipsoidalne, hialinowe, gładkie, cienkościenne[2].
Występowanie i siedlisko
Podano stanowiska tego gatunku tylko w dwóch regionach Europy; w Alpach i na Półwyspie Skandynawskim[3]. Brak go w opracowanej przez Władysława Wojewodę „Krytycznej liście wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski”[4], ale podano jego stanowiska w późniejszych latach[5].
Nadrzewny grzyb saprotroficzny[4]. Występuje na martwych drzewach iglastych, w tym na jodłach, świerkach i sosnach. Wszystkie dotychczasowe stanowiska znajdowały się na silnie zbutwiałych drzewach iglastych zdegradowanych przez grzyby powodujące brunatną zgniliznę drewna[2].
Przypisy
- 1 2 3 Index Fungorum [online] [dostęp 2024-12-11].
- 1 2 3 L. Ryvarden, R.L. Gilbertson, European polypores. Part 1, „Synopsis Fungorum”, 6, Mycobank, 1993, s. 1–387 [dostęp 2022-02-03].
- ↑ Mapa występowania Ceriporiopsis jelicii na świecie [online], gbif.org [dostęp 2024-12-11].
- 1 2 Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, s. 102–104, ISBN 83-89648-09-1.
- ↑ Aktualne stanowiska Ceriporiopsis jelicii w Polsce [online] [dostęp 2024-12-11].