Chaldea

Chaldeja, Chaldea, akadyjskie Kaldu, nazwa Babilonii lub jej południowej części użyta po raz pierwszy w inskrypcjach króla Asyrii Aszurnasirpala II (IX w. p.n.e.); od czasów panowania dyn. chaldejskiej (626–539) nazwą Chaldeja objęto obszar całej Babilonii (w świecie antycznym Chaldeja i Kaldu oznaczały to samo)^[1]. Zamieszkane przez starożytnych Chaldejczyków. Z Ur chaldejskiego pochodził m.in. biblijny Abraham^[2].

• Nabu-apla-usur / Nabopolasar (626–605 p.n.e.) (610 p.n.e. – upadek miasta Harran, koniec Imperium Asyryjskiego)
• Nabu-kudurri-usur II / Nabuchodonozor II (604–562 p.n.e.)
• Amel-Marduk (562–560 p.n.e.)
• Nergal-szarra-usur / Neriglissar (559–556 p.n.e.)
• Labaszi-Marduk (556 p.n.e.)
• Nabonid (555–539 p.n.e.)

• państwo nowobabilońskie
• bunt Chaldejczyków
• język chaldejski
• kościół chaldejski